Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 65]

[1958/2]

Hektor van den Eede

Lente

Geur van glasijs op beken
boven de wieg van het jaar.
Ontwaakte bronnen die leven wekken
op hun vlucht naar de dood
in de zuignap der aarde, in de magische bol
van de lucht en de zee. Kom mee...
kom mee roept mijn kind.
Ik pluk sneeuwklokjes en warm de handen
aan de brand in droog gras,
aan mijn hart, ontwaakte bron
die mijn leven redt.

Door het raam van mijn ziel, op de muur
van mijn droomcel, spint de avondzon
een rode anjelier.

[p. 66]

Wat men bezat

Wie zijt gij, ken ik u niet meer?
Ik ging u voor naar het beloofde land,
spreidde uw veldbed aan de oevers van het meer
waarin de vuren aan de overkant
weerspiegelden als fonkelende edelsteen.

Ik wees de avondster met grage hand
en streek de moeheid weg uit uwe leên.
Toen stortte zich ons bloed als vuur ineen
en alles, avondster, beloofde land,
de verre vuren van de overkant
hurkten als feeën rond ons neer.

Ach, zou ik u niet meer herkennen...
wat men bezat, bezit men meer en meer.

[p. 67]

Verval

Het stenen bouwwerk brokkelt af door duur
en weer en uit zichzelf ontbonden,
de wildste heesters tieren uit de wonden
in de verpuinde resten van een muur.
Hier ligt de as van een gestorven vuur
maar laait de vlam der oude visioenen
van strijd en hartstocht, klapp'rende pennoenen,
en elke liefd' een bloedig avontuur.

De moerbei aan de wal smaakt zuur,
roept bitterheid en eeuwen wrok te binnen.
Een uil krijst schor van de verweerde tinnen
de stomme aandacht in van de natuur.

Zoek nu de naam voor wat gij wedervindt
want ook wat bleef werd voor verval geschapen.
Spelende kinderen zullen hier stenen rapen
telkens een nieuw geslacht begint.