Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 162]

Ferdinand Vercnocke
Wad

De zwoele dag die aan de kimmen druilde
doofde tot schemer en omfloerste licht,
toen heel de zee die in de gronden schuilde
zwol tot een vloedgolf, toornig opgericht.

Zwart en ontzaglijk gleed zij naar de stranden
- van kim tot kim één bruin beschuimde kruin -
'k hoorde daar hoog het donker water branden
wijl 't woelig steigerde over dijk en duin.

Ik, door een angst ontzeglijk aangegrepen,
riep, doch de kreet bleef in mijn keel vernepen,
de hele nacht was één ontzind geruis.

Was dit de dood? Naar 't zwarte diep gezogen,
doolde ik, een prooi der stroming, blind bewogen,
tot ik hier lag, verkleumd, in slibbe en gruis.

[p. 163]

Onder 't zand

Ik ben een groot, voortijdlijk tempelpuin
waar eens met wierook, wijn en offergaven
gezalfden knielden, dat nu zand-begraven
versmacht ligt onder eindloos welvend duin.

De trage tred van moede karavanen
laat in het loom verstuivend zand geen spoor;
stemmen verklinken tot ik niets meer hoor,
en 'k kon mij weer een dorre dode wanen.

Zal nooit een hete storm één steen ontbloten,
't gewicht van 't logge zand, heel dit besloten
graf wegwentlen, tot een mens mij vindt,

die nederbuigt, ontroerd, mijn gangen en mijn zuilen
uitgraaft, en de goden die er duister schuilen
met schroom herstelt in hun gewijd bewind?

[p. 164]

Kunstberg

Ik draal zo graag aan grote bouwterreinen
waar oude wijken worden omgewoeld,
waar voze stegen onder puin verdwijnen
dat op vrachtwagens wordt weggevoerd.

Daar wordt geboord, gebeukt, en diep gegraven.
In putten hol als de ogen van de dood
gapen riolen, lang vergeten graven;
oeroude gronden komen maagdlijk bloot.

Ik wandel liever hier dan in de stad
waar 'k loop als iemand die zijn naam vergat:
hier voel ik vaag een schoner wereld worden.

Zuilen en muren streven lijn naast lijn
omhoog, en elke steen is koel en rein,
en leeft verheugd in een onttogen orde.