Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 556]

Gabrielle Demedts
De muur

Ik stond in uw tederheid
als de boom druipend van licht in de lente.
O uw blauwzuivere droom om mijn bedroefde mond.

Als morgen de rozen nutteloos bloeien,
mijn arme ogen door hun schoonheid gewond,
spreek dan niet meer, hortend van pijn,
maar schenk me nog eenmaal heel uw blik
en graag dooft zich de mijn.

Ik sprak

Ik sprak tegen mezelf: wees waardig,
glimlach zonder tranen naar hem,
dat het in u als sterven is,
is iets voor u, bespaar het hem.

Maar stromen tranen beletten
de glimlach en het zien
- zijn edele handen verdronken.
Zelfs God moet het hebben gezien.