Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

Fernand Florizoone
De misthoorn

Geen lijnen tussen zee en lucht en aarde.
De zee is donker als een dodenhuis.
Het loeien van de hoorn en 't moe geruis
van de oude zee zijn de geluiden die
als tortels klagen en ter ziele dringen.
De misthoorn toet geobsedeerd, ik hoor
gesmoorde klachten in de golven, zie
geen schepen en geen vogels. Het is goor
aan zee. Het vale spook dreigt rond de dingen
onzichtbaar. In het kolken roepen geesten.
De misthoorn toet geobsedeerd; er lokken
sirenen in de dieptegolven. 'k Hoor
het bange luiden van verzwolgen klokken.

[p. 621]

De keien

Mijn beeld in de forellenbeek
staat hoekig als een ruimtewader
te midden wolken wier en water,
ik ben een zenuw in de kreek.

Plots zie ik door mijn beeld de keien
geschuurd tot glans en rust zichzelf
zijn in de kosmos der getijen
terwijl 'k verloren ben mijzelf.