Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

Louis Verbeeck
Saludos

De laatste haven, de laatste kroeg
de laatste vrouw, en weemoed genoeg
om oceanen mee te vullen
maar bovenal de grove spijt
dat wij nooit meer vertrekken zullen.

Niet meer vertrekken naar het ver land
geen zout meer proeven maar droog zand
geen ruimten meer geen horizonnen
en in ons hart de kale troost
dat velen er nooit aan begonnen.

[p. 625]

Paradise relost

Het leven dat wij droomden
was als een lichtfusee
die 's nachts werd afgeschoten
boven een zachte zee

wij klapten in de handen
van blijdschap blonk ons oog
wij zagen verre landen
achter een regenboog

maar als de laatste sprankels
tot as waren vergaan
zagen wij in het donker
alleen nog sterren staan.