Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 106

[p. 77]

[1961/2]

Gery Helderenberg
Watermuziek van Georg Philipp Telemann

Zandstenen fonteinen
borduursel en zilverschuim
de najaden verdwijnen
parelen op mijn duim.
Thuis achter de akker
loopt de smalle beek
water houdt mij wakker
uit mijn geboortestreek.

Water rolt van de schuren
stro glanst in de zon
zilt glinstert op de muren
de deklijst van 't balkon,
oceanen zag ik zelden
maar spiegelen kaal en bleek,
plassen op najaarsvelden
de verkoelde polderkreek.

Eens uit eeuwigheid geblazen
over ordeloos heelal
laat God stormen razen
en bouwt de waterval,
de sierlijke uit rotsen
de bevallige uit Zijn hand
zeegolven hoort Hij klotsen
tegen de oeverkant.

[p. 78]

 

Water begraaft oude gewesten

 

veertig nachten zonder grens,

 

stallen, akkers, arendsnesten

 

en waar blijft de mens?

 

Men telt elkaar: een en zeven

 

varen mee in de boot,

 

vandaag is de duif weggebleven:

 

men bakt weer brood.

 

 

 

De dode zee zit vol dampen

 

zwavel, zout en pek.

 

De ziener schrijft de rampen

 

een ster valt uit Gods dek.

 

Alsem kabbelt in rivieren

 

zuur als de waterkers,

 

een zomervlaag voedt de wieren:

 

de zonde smaakt altijd vers.

 

 

 

Wateren tweevoudig verspringen

 

gesneden door 't zwaard,

 

water horen wij zingen

 

over de wereldkaart.

 

Er wordt op bazalt geslagen

 

de nacht door zonder respijt,

 

potten zijn aangedragen

 

boordevol voor een tijd.

 

 

 

Eens brandt verdriet de lippen

 

zwart water voor mijn angst,

 

wie kan de haak ontglippen?

 

zie: ik word Jahwes vangst.

 

Later kruipt door valleien

 

de troosteloze Jordaan,

 

de Heer laat sint Jan betijen

 

overal roept men Zijn naam.

 

 

[p. 79]

 

En wie vult de bruiloftskruiken

 

wie geeft zich halvelings bloot?

 

Een visser licht de fuiken

 

Christus slaapt in de boot.

 

Pilatus doopt de handen

 

in 't wasbekken diep en koel

 

maar de netels blijven branden

 

de pest zit in de poel.

 

 

 

En water voor de voeten

 

rimpelloos in de blauwe kom,

 

voor wie gaat Jezus boeten

 

tot wie zegt Hij vriendelijk: ‘Kom’?

 

Hij wist tussen de tenen

 

't zand met de handdoek weg.

 

Dan roept Petrus: ‘Neen!’ en

 

zelf schrikt hij voor zijn zeg.

 

 

 

Water valt uit de ogen

 

als de meid u driemaal herkent.

 

De samaritaanse hangt gebogen

 

naar de Heer, de put omtrent.

 

Hoe gebeurt dat? Hij vraagt drinken,

 

water en water zijn twee,

 

zij gaat in 't goor wegzinken

 

maar haalt de emmer gedwee.

 

 

 

Zevenmaal lag ze bedronken

 

aan drank troebel en vuil.

 

Dan heeft Christus volgeschonken

 

en nog houdt de Vis zich schuil.

 

Er vloeit water voor eeuwig leven,

 

water, honing, hagel, brood,

 

de apostel heeft het beschreven:

 

er staat water tegen de dood.

 

 

[p. 80]

 

Wilt gij water proeven

 

uit Gods hand een geurende teug?

 

Hij zegt: ‘Wat! u bedroeven:

 

kijk hoe Ik mij verheug!’

 

En als men op water wandelt

 

wie heeft de golfslag bedaard?

 

maar ik heb bloed verhandeld

 

en satan loert in de kaart.

 

 

 

Een harde straal is ontsprongen

 

dat hebben in oud kerklatijn

 

monniken en maagden bezongen

 

en de lanssteek doet pijn.

 

Water borrelt uit de zijde

 

kleurt hevig rood langs de leest:

 

ik onthoud het uit de getijden

 

die men op goede vrijdag leest.

 

 

 

En Christus heeft vontwater geschapen

 

een woelige ziedende zee.

 

Ik had mij verloren geslapen

 

maar de baker droeg mij mee,

 

in marmer ben ik gewassen

 

uit een zilveren schelp,

 

de priester ontsloot de sassen:

 

engel! steek de hand toe en help!

 

 

 

Wij tellen de som der jaren,

 

't gouden lepeltje houd ik vast,

 

gij weet hoe orkanen bedaren

 

hoe de nacht u verrast.

 

Eén drop, diamant van water,

 

vergiet ik in de wijn.

 

Heer! bega ik geen flater

 

bied ik U geen venijn?

 

 

[p. 81]

 

De kruisen der altaren

 

zijn tot de voet leeggevloeid.

 

De celebrant kan ervaren

 

hoe men naar de dood toegroeit.

 

Water, landschappen, fonteinen

 

water uit sneeuw, zon en ijs,

 

voor de besmetten, voor de reinen,

 

voor thuis en voor de reis.

 

 

 

Water voor zuivere lusten

 

en water uit Mozes rots,

 

sint Frans en de kuise zuster,

 

in mijn hoofd dat dubbel geklots.

 

Eindelijk zat en verzadigd

 

op de rand van 't laatste bed

 

eindelijk begenadigd

 

ten boord van de overzet

 

 

 

met olie en zalven doortrokken

 

ontdooit de onderste korst,

 

dat lijf wankel en sprok en

 

hoe krijg ik altijd maar dorst

 

naar dat liefelijk geklater

 

naar de ruisende regenval

 

naar nog één slokje water

 

uit onsterfelijk kristal.