Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 115]

Maurits van Vossole
Altamira

De dieren staan honderd eeuwen
geschilderd op het plafond.
De tijd houdt niet op met sneeuwen,
maar het zonlicht ontdekt de grond.

Ik daal in een donkere kelder,
maar zijn koepel is opgeklaard.
Hier zijn nog de dieren de helden:
de stier, de bizon, het paard.

De mens tekent nog niet zichzelve:
hij kijkt zich de ogen uit
en schuilt onder lage gewelven
waarover de aarde zich sluit.

De zee is nog onbevaren
vanwege het zeegedrocht,
en de aarde wordt nog niet in aren
verdeeld en verkapt verkocht.

De hemel blijft nog gesloten,
men kijkt er maar zelden naar op,
en de stormgod steekt bij stoten
uit de zee zijn gehoornde kop.

Maar de droevige ogen der dieren
erkennen de eerste stem:
zij ontmoeten bij de rivieren
de mens, en zij volgen hem.

[p. 116]

 

Hier tekent de mens in verven

 

zijn dierlijke bondgenoot,

 

maar zijn broeder, hoog opgericht, groot...

 

slaat hij de schedel aan scherven.