Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 113

[p. 336]

Mark Dangin / Stilleven

Stilleven

Op iedere brug staat een krijger, haastig
kijkt hij in de lucht, telt op zijn vingers;
een emmer,
een gebroken glas,
spelende kinderen die hem aanraken.

Naar een vrouw die hem wenkt met haar borsten,
glimlacht hij.
Het paradijs ligt aan de overkant, waar bloemen
groeien, achter schaduwen leven kinderen, dromen
mannen, zwijgend als het land.

Er was een tuin vol geluiden, de bomen elkaar
toeknikkend met rijpe vruchten, de wind
hun laatste speelgenoot in het dal vol zwarte,
bijna gelukkige mensen.

Na elke nacht, na elke dag van zeven uren ziet
hij ergens een mens geweldig zwaaien,
een vrouw haar rokken effen strijken
voor een jongen in het kreupelhout.

Een man, bijgelovig als regen, maar niet zo eenzaam,
roept een naam; alle vlinders vallen stil,
ergens ver weg antwoordt een vrouw
met haar ogen, haar heupen zachtjes wiegend,
stomverveeld tussen dagelijkse rozen.