Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 481]

Dietsche Warande en Belfort 121ste jaargang nummer 7 september 1976

Jotie t'Hooft / Gedichten

Herfst 1975

Eerst zetten zwaluwen op de draden
De noten van het gekend gezang
Dan komen de meeuwen landinwaarts
En de laatste vruchten smaken wrang;

Wind bladert in de kruinen
En leest het dode lover af
Belegert onze broze tuinen
En scheidt koren van het kaf.

Kind, dat in de bossen noten raapt
Hoor de dood in onze schedel kruipen
En zie hoe wij het geluk besluipen
Dat binnen in de bittere bolster slaapt.

[p. 482]

Een sterfhuis

Zo wordt, na zijn dood, de mens verdeeld.
In zijn huis waar de stilte dichter wordt
Bedrijven zelf kleiner wordende wezens
De laatste, de kortste rituelen.

Het elektrisch licht is er zwakker
En zwarte gaten in de muren mompelen
Al stiller en verbaasder over het verteren
Dat verdergaat. Over het doven.

God, die ons uitspreekt, hoort ons ook
Terwijl wij wandelen of verdwalen:
Onder onze voeten legde hij lichamen stil
In de eindeloze omarming van aarde

Om uit te blazen van het vergapen.

[p. 483]

Adam Kadmon

Vader, tussen lis en varens vastgezogen
In de oudste klei. Gevaarte. Grote hand
En loodzwaar hoofd gevuld met ogen.
Nu uw ouders dood zijn en uw hart

Zwaar aan bezopen ribben hangt, bedaart gij
Niet, bedaart gij niet meer maar verstart.
Ik draag u als anker aan mijn voeten
Terwijl gij in mijn hoofd nog groeit.

In de schaduw, gemeten en gewogen
Bestaat gij nog en verteert: de wonden
Die in u ontstonden vinden in mij
Hun einde

- Ik wil het geen voltooiing noemen -
Omdat ik ziekten ken en zonden
Die wonen in ons allen, waan
Die sluimert in de hersenlobben

En de ziel beletten te ontstaan.

[p. 484]

Bijziend

Stil de winter, met vingers die mij vouwen
Langs oude lijnen van het eender verdriet.
De vrouwen versta ik nog aan één kant
Hun oogleden voorzichtig verkoold papier
Hun lichamen van zuiver vuur en vet,
Van vroeger, die dan deining werden

Waarop gedonder volgde. Tam gedierte
Was ik, dat zich volvreet en vergeet
En dat zich altijd blijft vergissen
Tussen dronkenschap en kater.
Doof licht likt aan mijn ogen
En haalt de dichte dingen dichter

In te laat herinneren van diepste stilte
En vlak voor het slapen in nergens.
Bijziend, al begroeid, terwijl het woord
Zich nog beweegt tussen doel en verte
Of elders tijd verloopt, zie ik nog
Mijn tastende vingertoppen
En niet veel verder.