Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 561]

Dietsche Warande en Belfort 121ste jaargang nummer 8 oktober 1976

Gery Helderenberg / Gedichten

De woestijnvaders

De woestijnvaders winnen sla en wrange kruiden
uit het achtertuintje zon en zand.
Door de ijlte horen zij klokken luiden
en schroeiend de zwijgende zonnebrand.
Zij bakken op tegelen de kleine broden
voor de honger naar 't heilig Avondmaal.
Zij vullen de beker voor de Ene genode
en plooien terug de vierkante dwaal.
Zij lezen Evagrius en evangelische verhalen,
reciteren de psalm zonder citer of luit,
misschien met de krekel op kristallen cimbalen
misschien met de nachtegaal die fluit en fluit...
Zij verzinken verloren in eenzaamheden.
Er staat geen engel, men keurt geen vrouw.
De woestijnvaders eten en drinken gebeden,
zij proeven wind en wolken goud en blauw.

[p. 562]

Bijbelprenten

Aan de gekalkte klasmuur hingen
de bijbelprenten in de zon van april
glanzend onder 't laagje vernis. De dingen
beleef ik in mijn brekend oog. Vandaag wil
ik ze opnieuw bekijken: zondvloed op groen water,
paarse reuzetros van Kanaän, drie
gekruisten op de berg en de Heer staat er
stralend boven de zerk. Ik ben een kind, ik zie
de wereld. 'k Spreek wat zij mij leerden.
De oude verhalen staan gekleurd door
't spectrum der jaren. De seizoenen verkeerden
van sneeuw naar rozen. Daar lag het spoor
naar U, naar U, eeuwig Dezelfde
van morgen tot avond op deze muur vertaald
uit Boeken waaruit Gijzelf vertelde.
Deel nu wijn die niet verschaalt,
brood zonder schimmel. Ik blijf geloven
als iemand krast aan de oeroude boom,
ach! laat dit braamhout nimmer doven,
haal mij niet meer uit deze kinderdroom.

[p. 563]

Lazarus

Hij lag aan tafel, gewoon,
dopte gerstebrood en at.
De lijkreuk verdween. Naar dorp en stad
keerden vrienden. De avond viel schoon,
goudpoeder over de tuin.
Marta deed de vaat. Maria zweeg.
Bij de Geliefde, 't hoofd leeg
van denken. De dag zwaar als een fortuin.
En wat van de vierdaagse reis
met dit slot op de mond?
Hij was weer de oude, schalks, gezond.
En wat van dat paradijs?
Hij droeg de glorie in zijn oog,
in 't oor de sarabande, 't slot
van de cantate die hij zong voor God
op de eeuwige regenboog.
Hij heeft het niet verteld,
de luchters, de vlaggen, de bloementuil.
Hij hield zich in zwijgen schuil
en de Heer liep door 't korenveld.

[p. 564]

De kalender

Niet meer met jaren tellen, met seizoenen,
de twaalf maanden, geen dag meer na de dag,
geen uur, misschien met mij de sprong verzoenen
van seconden, korter nog: met een subtiele lach,
de kerstnacht vieren, de glorieuze roem van Pasen,
de rode vuurkazuifel en de Pinkstersekwens
die wij van perkamenten boeken lazen...
God! niet huiveren voor de naderende grens,
gelukkig zijn met deze haastige kalender,
spectrum en prisma door 't hangertje van kristal,
vlug, vlug, de feeërie die wij als kinderen kenden
en op het brede tuingazon de glazen spiegelbal.
Vlug, vlug. Ik kan haast niet meer lopen,
maar 'k weet dat Gij er zijt, dat Uw gelaat
tussen de bomen van 't kleine bos, de takken open
ineens in zilverrag naar mij te wenken staat.