Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 746]

Willy Roggeman / 5 Gedichten uit ‘Alef / Farao’ (1968-1969)

Allegro barbaro

Klonters verfrood in de lentekruin
binden de mensboom aan illusie.
Is schroeiing van vleugels hoorbaar
op het terra cotta van ruimte-ovalen?

Korstvorming, de lippen woordzomers.
Van de handpalmen het glas, pijnkras.

Breken de avondvruchten wanhoop
op de fruitschalen van het niets.
De nachten drijven scholen stiltevissen
ruglings in het spoor van ijltevegen.

[p. 747]

Bartók, strijkkwartet 4, beweging 3: non troppo lento

Bloedt de alef aan de pijnscherf
haar menselijkheid tot open wonde,
het kruim van de waancel blijft eetbaar
brood de man, krater van ontzetting
waarin het licht de knopen van
de uurdissonanten ontbindt.
Het lichaam spant in vioolsnaren zijn
beweging tot blindheid en gloeiing.

Filigraancurven zilveren op breuksteenijlte.

Het raadsel in de stilteraten
kleurt het klankweefsel zijn vrijheid.

[p. 748]

Bartók, strijdkwartet 3, prima parte (moderato), ponticello

Horizonten van breinbokalen bloeden
doorzichtig het andante van goudvissen.

Buiten vlokt het waanmerg vrouw
de stiltegazons verder tot vergeten.

Te zelden raadt de mancurve
haar zonspiralen in het klankklimop.

Ratelslangen schuiven het glasoor
langs dreigend de tijdholte binnen.

[p. 749]

Fossiel

(elementaire denkdeeltjes bij een smeredis macrotus, oligoceen)

Steentransparantie
van vin en graat.

Wie ademt ruimte
lichtzak, kleurvlies
op horizonten spoorloos
verlies van bepoedering:

zijn?

Illusie van gouden zachtheid,
huidschubben zonspeling en
oogknoop. De geest schept
het weefsellied op steennegatief.

Teken, en toch
van concretum trilling
op corteximpuls.
Wie ijkt de meetlat tijd?

[p. 750]

3.

 

Stolling van bewegingsbreuk,

 

wereld beknelling in zwijgen.

 

 

 

Als zwelling van lithopedia

 

sluit de curve der mogelijkheden.

 

 

 

De vis zwemt de oogvijver in:

 

spiegeleffect op ik-aquarium.

 

 

 

Fictie?

Getuigenis door contour.
IJltering en voltevlak.

Enigma van aanwezigheid,
van fixering kwadratuur:
in wurging van natuurgeweld,
in ontspanning van woordlong.

Wat is toen, wat nu?
Duurzaamheid. Uit(d)rukking.

[p. 751]

Alef

Sibyllisch het handgebaar
dat hersenkwabben openplooit
tot halve sferen van a priori's,
roodt de pijnkleur in de ringen
van de lustslang. Wijntatoeëringen
op het hart. Zwavel op het buikvel.

Gouddraad in de curven lichaam
trekt spiralen tederheid. Schaduw
in vioollenden is onbespeelbaar.
Insnoering zonder deling wurgt de tijd.
Breekt zij de moederkoek van zijn woord-
lippen, nooit eet zij het kraakbeen liefde.