Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 33]

J. Hasselaer
de avond van de proclamatie

etend met papa en mama onder de zonnige veranda
tussen wit gekalkte muren
met zicht op de appelbomen

op de kronkelende rododendronstruiken

op de pomp

terwijl het namiddaglicht zich vlijde om het
groene tafeltje waaraan wij zaten

- er was kriekentaart en miswijn in bierglazen -

etend met verzilverde lepeltjes
de keukendeur wagenwijd open
de geboende vloeren van het schotelhuis geurend naar
bruine zeep

de avond dat aldus mijn schone eerste plaats
gevierd werd,

vanaf die zomeravond begon mijn geest
te zwellen

[p. 34]

 

als een insekt dat zijn schubben opent

 

als een zeilboot waarop het witte zeil omhooggetrokken wordt

 

als perziken in hoge bloei

 

 

 

zo groeide mijn geest ongetemperd

 

 

 

die morgenden - herinner ik mij nog - vol dauw

 

dat ik uit bed opstond

 

op blote voeten langs het magazijn met de bakken bier,

 

de boomgaard in liep langs de blauwe hemel

 

(waarin als een gebukt schaap de zon te blaten stond)

 

 

 

hoe expandeerde toen mijn geest

 

 

 

en de middagen, die ik mij herinner, nog vóór de landschappen

 

vuur vatten, nog vóór ik mijn fiets zou nemen en op de bermen

 

van waterlopen (o.a. de Schelde) mij zou gaan verschuilen

 

 

 

die middagen waarop schuim stond van hitte

 

waarop de aarde tussen modder en lucht plots als

 

een laken begon te bougeren

 

alsof ik mama uitgestrekt zag liggen aan de witte

 

muren en zij als een Sataanse haar hoofd ophief,

 

 

 

hoe koketteerde de waanzin vóór mijn hersenen, toen

 

 

 

en heter en mauver werd de zomer

 

licht = wit poeder

 

een schuimbekkende tijger

 

 

 

ik nam mijn fiets om naast karresporen

 

mijn hoofd in het graan te kunnen gaan leggen,

 

om koelte, koelte te zoeken

 

 

 

bij de aren

 

bij de korrels

 

bij de katten

 

 

[p. 35]

 

ik reed in het dorre Vlaanderen, hijgend,

 

dronk in quasi-verlaten cafés aan lege vijvers,

 

bij halfrotte roeiboten,

 

aan benzinestations

 

bij musea

 

bij ladders

 

in laagliggend weiland

 

aan hurkende veerhuisjes

 

bij koeien

 

bij gemeentehuizen en stadsparken

 

 

 

dronk wat limonade, maar reeds liepen - voor ik het water

 

bereiken kon,

 

reeds liepen kleine insekten over mijn hersenen

 

 

 

ai vooral iets na de middag vatte het landschap

 

als mijn mama moe in de ligstoel lag (als een Sataanse)

 

als mijn papa in de kelders de ciders proefde vuur

 

 

 

die zomer

 

die precieze zomer, vanaf de proclamatie-avond, die ik beschreef,

 

werd een vuurvogel

 

een termietenheuvel

 

 

 

zo werd uiteindelijk het raam opengezet

 

wagewijd

 

 

 

van mijn brandende geest