Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 511]

Nic van Bruggen
Gedichten bij mijn verjaardag

Reiziger

Men went aan alles.
Het groeien van bomen,
Linnen in de kast,
Het geluid van koffie.
Het onzichtbaar besef.

Pijn op akkers,
Het krimpend huis.
De vijver vriest zich dicht.
De reiziger, hij aarzelt.

Vogels vallen in winden.
Als hij denkt, sluit zich
Het vierkant. Ademloos.
Het einde is voorbij.

[p. 512]

Nocturne

Dit leven liegt. Aan dwaasheid
Geen tekort. Tenzij als 's nachts
De droefheid wordt geschreid,
In een verlaten lichaam.

De kamer kent mij niet. Zij is
Zichzelf nu in spiegels eenzaamheid.
Motten aan het raam. En in mezelf
De herinnering aan oude,
Herhaalde gebaren - de weigering.

Want niets vergeet ik - hoe afwezig
Ook - het onheil verzamelt mijn liefde.
Straks als ik ouder word, droger
De uren, langer mijn seizoenen, en
Stiller het noodlot dat zich aanbiedt.

[p. 513]

Gedicht zonder einde

Ik spreek een zachter taal nu
In mijn droge hand vol jaren,
Die, gestreel ontwend, enkel
Nog de kou van trouw gedoogt.

De uren tel ik niet in prachtig
Omzien naar de tranerige tafel
Vol verlangen of naar dat dorstig
Dier vol wisselvallig vel en
Belijdend bloed dat vreet aan niets.
Deze spoorloze uren zoek ik niet.

Maar schaamteloos schrijf ik mij
Schoon aan dit verwoestend verdriet
Dat mijn adem overwoekert in de
Roekeloze holte van mijn toekomst.
En mijn gedicht wordt woordeloos.