Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 521]

Peter Verhelst
Gedichten

De vele spiegels waarin hij zichzelf beslaat.
Hij spaart ze op in scherven
Als zijn hevige juwelen.

Omdat de afstand die de spiegel
In zich draagt ook hem bevat
En de vernauwing tussen hem en haar.

Met vingers vol wanhopig glas wijst hij
Zich aan tussen de spatten en het zwart
Dat hem lijkt ingegroeid. Het zwart,
Hij buigt het om naar haar,
Vergeefs en ongewild, naar haar,

Nu zij hem overkomt,
Zij uit zijn blik ontstaat en uit haar
Vraag naar hem die van het evenwicht

Slechts overhoudt het graaiende
Besef van diepte. De vergissing.
De amechtige gebaren van de hoogtevrees.

[p. 522]

 

Dit is geweest. Er is geen stilte

 

Dan de stilte die hem overmant.

 

Want overal grijpt zij nu in

 

 

 

Hem rond en gaat

 

Zichzelf te buiten aan beschadiging:

 

Haar mond als een verkeerde wonde

 

Haaks op zijn gezicht, haar handen

 

Die zij uit hem wegdraait, haar geslacht.

 

 

 

Het zijn de diepe strepen van zijn angst,

 

Ondraaglijk en graatmager als hijzelf.

 

 

 

Er is geen stilte meer aan hem die zwijgt.

 

De avond kantelt

 

Uit de wolken weg en dringt zich op.

 

Alsof hij aan zichzelf beseft

 

En dichtgroeit in haar tucht.

 

 

 

Het is geweest.

 

De woorden die hij morst, verbergt hij

 

In een ziekte, als vanouds in liefde

 

 

 

Evenmin.

[p. 523]

 

Hij neemt af. Er is te veel aan hem

 

 

 

Onwillig dat hem slaat

 

Met haar halsstarrig en bezwaarde lichaam.

 

Met het oude zilver dat hij draagt

 

Als krassen en ontzegt.

 

 

 

Dit is van haar gebleven: het krijtwit

 

En de rode vegen van haar mond.

 

Het zweet dat hem niet meer verzacht

 

Of zuiver maakt, maar onbeholpen.

 

 

 

Dit uitgemergelde gevoel.

 

Het randt hem aan en maakt hem

 

Aan zichzelf afhandig. Het verslijt hem

 

Heftig als een dood, als duisternis

 

Die neerhurkt op zijn schouders.

 

 

 

Over schuld en onschuld, over

 

zin en onzin naar beklemming.

 

 

 

Hij beweegt nog amper

 

Verder dan zichzelf. Tegen de keer,

 

Tegen het keerpunt aan der dingen.