Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 714]

Sara Mijns
Gedichten

Bij een foto

Ik heb een foto van mijn vader:
zijn wangen zijn nog zacht
en zijn ogen vol met dromen
Hij was toen nog geen vader.

En wat hij ziet voorbij mijn blik
is nooit gebeurd; daar
kon een camera niet komen.

Hij lijkt erg op mijn zoon
zodat ik nu zijn moeder lijk.
In stervensnood werd hij mijn kind

Zijn dood liet mij
in ademnood.

[p. 715]

Handen

fladderen soms als opgeschrikte duiven
rond de gebaren van wie zeer veel
te zeggen heeft
maar
tijd
te kort
komt
en dus
angstig is
omdat de dood hem op de hielen zit
of ook domweg

omdat hij de trein moet halen.

[p. 716]

Een paard

van aard aandachtig
aangewezen op de aarde
voor uren langzaam
vermalen van gras

loopt
als het loopt
als een god,

zijn lopen
maakt de aarde
volmaakter.