Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 136



[pagina 268]
Pieter Luykx Gedichten hoe het te verzoenen is, als zij slaapt, sluimert, haar benen zacht en heftig aanhaalt en het nooit meer zo mooi uithoudt, met het zien hoe zij haar armen opheft, het schuimende wit van haar kostbare zijden opsmukt, het raam opent, en niemand die het kan uitleggen hoe zij zich, achterover leunend, de liefde toeëigent.
[pagina 269]
waaraan denkt zij, de vrouw op het witte laken, terwijl zij daar ligt; de ongrijpbaar stille dageraad valt, ofschoon het niet kan, met zo weinig over haar warme buik, die rijst en daalt, het licht vermurwt en van geen schaamte weet, en langzaam nu onttrekt de vrouw zich aan de hartstocht en neemt op deze plaats de schoonheid over van de morgen, waaraan denkt de vrouw, als zij denkt aan de liefde?