Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 136

[p. 298]

Michiel d'Ypre
Perspectief

I.

Hij loopt weer in verzinsels vast. Zijn weg
is uitgetekend, verzint ook steeds zichzelf:
het lijnenspel voor zijn voorspelbaarheid.

(Zijn oog behoort het zien. De hoogte van
de vrees wanneer hij knielt in haar, een blik
buiten zijn blikveld om die uitmondt in
de onmacht van een buitensporig woord.)

Hij ankert zijn herkenbaarheid als loodlijn
op het vlees dat in haar lichaam nog gedijt.
Kanker is dit perspectief. En blind beginsel.

Deze cyclus werd bekroond met de Basiel de Craeneprijs 1990

[p. 299]

II.

Zij verhoudt zich tot zijn lichaam als haar
overmacht. Als bloed onder een nagelrand.
Als krabben aan een kouder raam vannacht.

(Haar hand behoort het branden. De streling
die zich handhaaft tussen vlees en opperhuid.
Een koud geluid dat nog uit wellust opwelt
en ijskristallen in haar teder heden huist.)

Zij wisselt perspectief voor de kortzichtigheid
van een gebroken spiegel. Een scherf een vuist.
Een scherper woord. En eindeloze splinters tijd.

[p. 300]

III.

Nu hij het beeld weer opbouwt van de leegte
waar zij deel aan heeft, valt het terug op
de fragmenten: lijf en lijnen, vege ijstijd.

(De daad behoort de dader als zijn oog
haar hand, waarin hij nog het inzicht
van de pijn verdraagt. Een kale kamer
onder het behang dat het verleden schraagt.)

Het is niet meer te achterhalen. Langzamer
verschraalt een monoloog tot pantomime.
Anatomie verziekt het perspectief. En faalt.