Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 136

[p. 660]

Erik van Ruysbeek
Het innerste der leegte

Mijn lichaam straalt
wanneer, gegrepen door het wonder,
in de grote straling
het wordt opgenomen
waar het, verrast,
de bronnen van het stralen
mede ziet ontluiken
uit zichzelf.

Mijn vlees is vuur
het lichten van oorspronkelijke vlammen.
boven de knisteringen van de afgrond
de hitte van myriaden geboorten
als een zachte brasero van de geest.

Mijn geest is de aura van mijn aarde
de pulp van mijn lichaam van vuur,
als wij elkander vinden
en ontbinden tot ons enig feest
blijft puur het stralen over
is de rots het hart van de zon
is de zon het hart van de rots

zijn hart en stralen plots
het innerste der leegte.

[p. 661]

© Dirk Huyghe.

[p. 662]

Honderd zeeën

Honderd zeeën, honderd vloeden, honderd muren van honderd
vadem
storten samen als honderd maal donder op mijn strand
en honderdmaal mijn strand en alle stranden storten op
tot de hoogste toppen van verplettering.
Dit is het oorverdovend bronnen van het al
dat alle kern verpulvert tot zijn uiteindelijke
broederschap
waarin uiteenspat en zich verenigt honderdmaal
het grote rollen en verrollen van de oorsprong.

Dit is wat fluistert in het murmelen van het water
dit is wat zwijgt in het stilstaan van de avond
wat trilt in de doorzonde stofjes van de lucht
in het alomaanwezig broeden van de aarde
en in het vuur dat eeuwig aangaat
in onze diepste verten.

Al wie zijn oren sluit, die kan het horen,
al wie in eigen zee kan duiken wordt het geopenbaard
en als hij aan een horizon een onweer speurt
dan glimlacht hij naar binnen
naar het volstrekt en onbespeurbaar schelpgeruis
dat alle klank ontledigt
en dat de wereld vult.

[p. 663]

Vóór iets is

Wakker in de diepste slaap
levend in de diepste dood
luisterend in het kernpunt van de kei
bewust in de nacht van onbewustheid
ziend in het binnenste der blindheid

en bron nog vóór de bronnen
sprong nog vóór het springen
oorsprong nog vóór de sprong

tijdloos alles nog vóór iets is.

[p. 664]

De ene werkelijkheid

Het is voorbij
de wereld en zijn blauwe weelde
zij zijn voorbij.

Ik kan nu rusten in het eeuwig worden
en vredig worden in het eeuwig zijn
ik kan beweging zijn zonder bewegen
en hoge rust onder bewogenheid
wat in mij leeft kan ik weer overstijgen
en het in mij weer laten bron en voeding zijn
vreugd en pijn zijn aan een voller veld ontsproten
leven en dood zijn in een ruimer zijn verzoend.

Ontelbaar glanst het ene
wat wordt omvat is zelf omvatter
wat wordt gezien is zelf visioen
hier schept de zoon de vader
en waar mezelf ik was en buiten mij het andere
is 't andere nu mezelf en ben ikzelf
oogopen deemsterend in oneindigheid.

Zo keert terug de wereld en zijn blauwe weelde
in d'ene werkelijkheid waarnaast
geen tweede is.

[p. 665]

Portret van Erik van Ruysbeek door Anne van Herreweghen.

[p. 666]

Licht en duister

Ach nacht ach licht
hoe kan ik u nog onderscheiden,
of donker of blank
of woestenij of zaligheid
gij blinkt met dezelfde
grondeloze spiegelingen.
Duister of helder
uw trillingen zijn eenzelfde trilling
of gij mij nietigt of ver-alt
of gij mij broeden doet
of in uw vrede opneemt
gij maakt mij u gelijk
in eenzelfde brij van sterren
in eenzelfde zee voorbij de ruimte
in eenzelfde zalige verlorenheid
gedragen vanuit het bodemloze
van de oorsprong
waarin de rust en de beweging
elkanders spiegelbeeld.

Punt zonder ruimte
waarin het al verdwijnt
tijdloze afgrond
waarin het lichaam duistert
en wijzeloos
het duister tot in zijn korrels
licht.