Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 17]

Cees Nooteboom
Gedichten

Zoveel soorten bestaan! Zoveel bevolking
om te lijden en lachen in deze heuvels vol stenen!

De vijgeboom staat gebogen in de richting van het zuiden,
boven ons het zachte snurken van een vliegtuig.

Mijn vriend wacht bij een struik met scherpe doornen.
Hij kent het verhaal van zijn ondergang,

we zien de glans van de zee
tussen galappels en distels, een zeil in de verte.

Alles slaapt. Geef mij een ander leven en ik wil het niet.
Schelpen en krekels, mijn kelk is vol eeuwige middag.

De stroom waaruit ik gisteren dronk had koel, helder water.
Ik zag de laurierboom weerspiegeld, ik zag hoe de schaduw

van de bladeren wegdreef over de bodem.
Dit was alles wat ik wilde. Halbaloriefa.

Mijn leeftijd hangt aan een draad. Zo ben ik de spin
boven het pad. Die weeft zijn veelhoekige tijd

tussen braambos en braambos,
tot de wandelaar voorbijkomt op weg naar de haven,

de wandelaar die slaat met zijn stok.

[p. 18]

Latijn

In een duister woud, zeker,
en het midden al jaren voorbij,
hoefde ik geen volkstaal
meer uit te vinden.

Niets wat ik had te zeggen
kon daarin nog klinken,
mijn woorden waren weer
Latijn geworden, onleesbaar, gesloten.

Dichter, klerk, geheime diaken
van de kleinste gemeente,
de afkerige sekte van verhulde beduiding,
gewend naar zichzelf,

een gnosis van gemaskerde zinnen
in een steeds onherkenbaarder schrift.

[p. 19]

 

Zo kon het zijn:

 

iets smerigs verlangt iets vuils voor de ochtend,

 

 

 

de geschilderde roos

 

wil in het meesterwerk.

 

 

 

Het kleine wil nog iets kleiners

 

voor onderweg,

 

 

 

het grote koopt in

 

bij de reusachtige dingen.

 

 

 

Je kunt je moeilijk verweren.

 

Je ziet de vlinder, alweer een hand groter,

 

 

 

je ziet hoe de bloemen de grond omwoelen,

 

de worm als een slang.

 

 

 

Dit is het gewicht

 

dat barst uit de schaal.

 

 

 

Daarin bestaan te hebben

 

met de tijd als een haardos,

 

als een god van kortstondig heelal.

[p. 20]

Raadsel

De krekel is de monnik van de vogel.
Zijn moeder is de distel,
zijn dochter een steentje.

En ik? Ik bouw mijn nest
in het zwaaiende zeewier
en zwem in het raadsel naar binnen

waar het koel is
en geurt naar oneindige tijd.