Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 327]

Peter Verhelst
Zwarte jurk

Verliefdheid heeft niet veel plaats nodig: we hadden genoeg aan één kamer om ons in uit te strekken.

Elke morgen waste ik het meisje met het binnenvallende zonlicht en voedde haar met dikke kersen die plukrijp voor het raam hingen. Na het ontbijt haalde ik de wereldbol onder een deken vandaan en vertelde over de plaatsen waar ik was geweest. Ze trok het laken tot aan haar kin en luisterde met grote ogen, terwijl ik ter plaatse nieuwe werelddelen voor haar uitvond, die bevolkt werden door levensvormen die slechts enkele lichaamsdelen met mensen gemeen hadden - juist, die lichaamsdelen. Onder mijn handen paste de wereldbol zich razendsnel aan mijn verzinsels aan. Ik ging door met vertellen tot de globe roodgloeiend stond en haar verbazing plaatsmaakte voor ongeloof, waarbij ze me half verwijtend, half lachend een tik om de oren gaf.

Aan het eind van elk verhaal klepte de middagklok en vlogen de gebraden duiven de kamer binnen.

Een keer ging mijn verbeelding zo met ons op de loop dat ik mijn handen verbrandde; tien dagen lang streek ze mijn gehavende handpalmen in met de fijnste oliën en ademloos keek ik toe hoe ze mijn vingerafdrukken en handlijnen in de nieuwe huid etste.

Elke middag gingen we op zoek naar de definitie van de liefde. Overal zochten we. Elke steen lichtten we op, elke boom werd beklommen, elk gat in de grond verkend. Maar al onze inspanningen waren vruchteloos; tegen de avond aan kwamen we uitgeput terug thuis en in mijn armen huilde het meisje zich in slaap.

Een lichte wanhoop roerde zich door haar verliefdheid heen, wat haar schoonheid weliswaar verhoogde, maar ook haar gezondheid begon te ondermijnen.

Soms keek ze naar me als naar een ziekte.

Op een nacht lag ze zo hevig te woelen dat ik besloot in te grijpen. Ik bette haar voorhoofd met rozenwater, liet haar kamillethee drinken en suste haar in slaap.

[p. 328]

Ik ging aan het raam staan en was vastbesloten een oplossing te vinden voor de zon als een eierdooier uit de grond zou worden geblazen.

En of ik de oplossing vond. Toen het laatste geritsel in de struiken uitgestorven was en de lijster zijn eerste liedje zong, had ik het: ik herinnerde me de eerste en belangrijkste wet: die van de luiheid. ‘Zoek nooit verder dan wat je bij de hand hebt.’

Genialiteit is soms in eenvoud verpakt.

Ik plukte enkele kersen en ging op de rand van het bed zitten wachten tot het meisje zou ontwaken: eerst zou ze zacht kermen, daarna diep zuchten en plots, als had een hand de sleutel in haar rug opgedraaid, rechtop zitten en verwilderd om zich heen kijken.

Zo gebeurde het.

De meisjesharen stroomden over mijn handpalmen uit als sinaasappelen; haren die ik traag met olie inwreef en in tientallen strengen draaide tot ze blonken als palingen.

Met één blik had ze me kunnen verstenen, maar ze keek me niet aan, verdoofd als ze was na die moeilijke nacht.

Toen ik een gekneusde kers voor haar mond hield, bewoog ze haar hoofd automatisch van links naar rechts als wilden haar lippen zichzelf stiften met het dieprode sap.

Ze zei niets. Haar oogleden waren gezwollen.

Ik vertelde haar wat mij was overkomen. Ik had het over een vreemd, diep licht dat die nacht in de globe had gegloeid. Ik was er wakker van geworden en was voorzichtig uit het bed geglipt. Het meisje keek nauwelijks op.

‘Eerst dacht ik dat ik droomde, maar toen ik mijn handen rond de glazen bol legde, voelde ik onmiskenbaar de gloed die het licht veroorzaakte. Ik legde mijn oor op de bol als op een buik en luisterde. En geloof me of niet, maar wat ik hoorde was waar wij zo lang naar hadden gezocht. De drang om de definitie van de liefde te vinden was blijkbaar zo groot dat we blind waren geweest, even blind als de liefde zelf.’

Het meisje keek me minuten lang aan, waarna ze een blik wierp op de globe die dof op de deken lag.

En waar zou de definitie van de liefde dan wel te vinden zijn? Soms, zei ik, ligt de oplossing zo voor de hand dat ze bijna onvindbaar is. En ik wees naar haar en mijn lichaam.

Ze fronste.

Ik toonde haar hoe mijn handen precies op haar borsten pasten en hoe mijn mond precies dezelfde vorm had als haar mond.

Nog was ze niet overtuigd.

Pas toen mijn hart zich over het hare schoof en perfect gelijktijdig mijn bloed door mijn lichaam begon te pompen, gaf ze zich gewonnen.

Een hart liegt nooit. Er waren genoeg boeken die deze stelling bewezen.

[p. 329]

Die middag hield ik haar bij de enkels vast terwijl zij uit het raam hing en erin slaagde, lenig als ze was, om de eerste twee perziken te ontfutselen aan de boom die links van de kerselaar langs de muur omhoog kroop.

We snapten de vlezige, oranje stukjes tussen elkaars lippen vandaan en zoenden de druppels uit elkaars hals. Na de maaltijd lagen we op bed, want vanaf nu hadden we de hele namiddag vrij. Al gauw viel ik in slaap.

Ik werd wakker terwijl ze mijn tweede pols aan de spijlen van het bed vastmaakte. Met haar haren! Blijkbaar had ze tijdens mijn slaap vier geoliede haarstrengen losgeknipt. Wat dat te betekenen had? Ze legde haar hand op mijn mond en neuriede glimlachend een kinderliedje.

Toen ook mijn enkels aan de spijlen vastgeklonken waren, toverde ze een schaar uit haar kous en zwaaide die vragend voor mij heen en weer. Ik haalde mijn schouders op.

Geconcentreerd knipte ze mijn romp en armen uit mijn hemd te voorschijn. Het klonk alsof ze door huid knipte. Daarna kroop de schaar langs mijn linkerkuit omhoog.

Uiterst traag trok ze de broek weg.

Toen vulden haar lippen en tong de bleke vlek op die de schaar had uitgeknipt.

Glimlachend stond ze boven me te wiegen.

Het was een verhaaltje, zei ze, dat ze met haar dans begeleidde.

En terwijl haar ogen langs mijn buik naar beneden gleden, vertelde ze me over een meisje dat danste boven een kaars. Natuurlijk was het geen gewone kaars, maar eentje dat de eigenschap bezat niet alleen zuurstof te verbranden.

En ze danste boven mijn heupen.

Haar kleren werden dun als rook en verwaaiden.

Het duurde een tijdje voor ik het opmerkte, maar het begon ontegensprekelijk rond haar ogen: een onzichtbare hand bracht zwarte kringen aan rond dat broeierige email.

Het moet van binnen uit haar gekomen zijn: ook rond de neus, de mond, de tepels en de knieën begon dat zwart, eerst in concentrische cirkels en dan zoals fractalen, over haar wiegende lichaam uit te zwermen tot ze volledig met een roetzwarte huid was begroeid.

En nog ging het smeulen verder.

Uiteindelijk was ze door haar dans zelf verkoold en, ofschoon ik nauwelijks adem durfde te halen, werd ze licht als een vloeitje en verhief zich langzaam, langzaam, en sneeuwde voor mijn ogen uiteen.

Was de dans, vraag ik me dagelijks af, de definitie van de liefde?

Het smeulen van die zwarte jurk?

Of het uiteensneeuwen?