Als men mij zou dwingen te kiezen tussen de ramp doof of blind, dan zou ik vermoedelijk voor de laatste kiezen.
Muziek is altijd een overweldigende bron geweest. Het handvat waar ik keer op keer naar greep als ik weer eens dreigde uit te glijden. Soelaas en troost in bange dagen. Dank zij The Beatles ben ik als adolescent in leven gebleven. Zoveel is zeker.
Zij waren veruit het enige licht toen de wereld zich, eind de jaren zestig, met zijn volle gewicht tegen mij keerde.
Ik had in die tijd amper twee platen. Beluisteren moest stiekem. Het wekelijkse ritueel vond op zondag plaats zodra ‘ze’ naar de mis waren. Luid en gulzig, want daarna was het weer een week stil. Eerst The Beatles' verzamelelpee ‘Oldies, but Goldies’ en dan ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. De twee elpees maakten net de tijd vol. Als het sermoen kort was geweest, moest ik soms halsoverkop ‘A day in the life’ afbreken. Dan zag ik de stoet vervroegd het tuinpad opkomen en had ik nog net de tijd om de volumeknop om te draaien en ‘Sgt. Peppers’ te vervangen door Antonin Dvorak zijn ‘Nieuwe Wereld’.
Dat mocht wel. Klassieke muziek was een deel van hun opvoeden. Nadat er weer eens woorden waren geweest over mijn ‘houding’ schreeuwde mijn vader dat het die onnozele muziek was die me zo onhandelbaar maakte. In tranen vluchtte ik de tuin in, hopend en biddend dat John Lennon in het verre Londen had meegeluisterd.
Op kot te Gent kwam uiteindelijk met de vrijheid de muziek in al haar glorie. Pulserend en wervelend als een nooit eindigende vloed. Na maanden uitgespaard te hebben op mijn karige weekgeld kocht ik mijn derde plaat.
Op Radio Limburg was Humo's Karel de Knager meer dan lovend geweest over Cat Stevens' ‘Tea for the Tillerman’. Cat Stevens zijn stem had iets dat ik pas later zou kunnen benoemen als ‘soul’. Ik heb het me nooit beklaagd. Toevallig, enkele weken geleden heb ik de cd-versie gekocht. Het was meer dan vijftien jaar geleden dat ik naar ‘Tea for the Tillerman’ had geluisterd. Meteen was ieder woord, elke noot terug. Diep ontroerd zong ik met de plaat mee. Het was als lezen in een oud en verloren gewaand dagboek.
Via Cat Stevens kwam ik bij de Schot Donovan Leitch terecht om uiteindelijk voor altijd de raadselachtige wereld van Dylan te betreden. Shelter from the storm. En toch was ik nog niet thuis.
Veel te laat heb ik Van Morrison ontmoet. Ik zal het nooit vergeten. Die late namiddag in oktober dat ik met zijn ‘Into the music’ thuiskwam. Het was een metamorfose, nooit zou ik meer dezelfde zijn. Vooral de laatste drie nummers van de plaat maakten het verschil. And the healing has begun. Waar ik onbewust op had zitten wachten, vulde de kamer. Tot laat in de nacht bleef ik luisteren. Telkens opnieuw. Op enkele weken had ik alles gekocht wat Van Morrison tot dan op plaat had gezet. Ik had mijn
Auteursrechtelijk beschermd
