Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 482]

Wouter Godijn
Gedichten

Het loeien bijna balken

Zodra gedicht begint met ontstaan - één borst uit het water -
verbergt ze zich achter wasmiddelwit
laken. Ik sleur haar erachter vandaan,
trek aan haar haren, grijp in haar nek. Grom:
‘Spreken stomme trut, of ik sla je op je bek.’

‘Koe op haar zij of zij moet baren schemenngdiep,
het loeien klaaglijk, bijna balken,
de tanden van het donker al ontbloot.
Overal stikken ingetogen kleine dieren. De wind glijdt wezel-

of slangachtig door het hoge gras. Niet eens bloed,
alleen een beetje drab. En dat na zoveel persen.
O ja: en een dode koe. Begrepen ober?
Dode koe. Eén. Kunt u dat doorgeven

aan de keuken? Laat ze vooral veel bidden
terwijl ze bezig zijn. Laat ze maar een kerk vouwen,
een hele hoge, met zo'n eindeloze, ijle spits
boven het vlees dat soppend terugkeert in de aarde. Een hoedje

van papier. Is voor de kinderen zoveel aardiger. En dat je dan,
als je goed kijkt, zo af en toe iets ziet bewegen. Heel even:
een gelovige - bleek als een luchtspiegeling.’

[p. 483]

Over een leegstaande hoge hoed

Het kortsluiting veroorzakende konijn onder de bank
bij wijze van begin gewist. In ruil voor licht

schaterend wit tussen de regels!

Pappa is een oen!

Breng toch een buitenhok, breng verse
grassen, de eenvoud van woedend oranje

wortelen. Of blaffen? Zonder hond? Zo lok je geen konijn.

Je kunt altijd nog eens beginnen.
Dit gezin is een trampoline.
Deze meneer is zwanger.

Ook wat zich hoog boven ons verijst
moet zich legen op zijn weg
naar het verre Oosten. Die kant op nog
steppen? Ik grimdenk:
as je maar ver genoeg gaat:

slierten damp, geen wolken meer maar
vechtend engelenhaar - tegen oppermachtig, zéér
dwangmatig blauw: ach laatste lammetjes-
achtige, broodmagere zinnen.

Altijd kun je...
altijd kon je... Maar we gaan al

[p. 484]

 

naar beneden, lager en lager. Mayday, mayday!

 

tot diep in het warme gras. ‘Zo blief niks’, hoor je nog zeggen

 

- een krakende ouwevrouwestem - wie is dat mens? - ik zie geen bal

 

‘zo-tis mien jong. En:

 

hest oe knijn al terug?’

[p. 485]

Broei

Het broeit in longen en stallen.
Gisteren kippenpoten, bruingeroosterd vel, stollend vet. Vogel-
pest erbij krijgen en wellustig
liggen hijgen. Lakens klam
als voorjaarswind. Een grote, lauwe scheet

meurend met veel gevoel voor stijl
naar rottend fruit komt luitje in mijn ogen
verrekte goed uit. Jou
smachtend aankijken, uitnodigend zwaaiend
met mijn jengeldejengel. Kustje
waar blijf je nou? Jij zei (in het begin,
dat moet je nog weten) de wereld is rond dus je komt

terug voor je definitieve vertrek.
Jij kijkt en zwijgt en denkt
niet wat jij denkt. Alleen jij
kunt zo verdonkeremanen. Een vrouw
in het zand draait haar roodbruine, met snot bespatte
rug naar me toe en kijkt
over haar schouder of ik wel kijk.

[p. 486]

De terugkeer van de dominee

Na een ander gedicht als vermist opgegeven dominee
herleeft zwoegt kanselwaarts klauw de binnenzak in
vindt: vermolmde agenda nameloze scherpe dinge even
een flits van een vergeten voorjaar: nie over nadenken
straks begin ik te bloeien inhalator
eindelijk: onbeheerst zuigen, kwakt
lichaam kansel op, preekt:
o mijn gemeente mijn schaapjes!
ik spreek u toe
denkt u er is veel verschil
tussen u en een koe u denkt:
ik ben heel en al ik zeg u uw broos denkwerk
verschilt niet noemenswaardig van het kakelen ener... (een pilletje
sal toch pille nie sijn vergeten god sij me genadig)
De fragiele wand uwer slagaderen
is het enige dat staat tussen u en de dieren des velds
u zult nog even klokken boerend horen beieren
rode gordijnen zullen met veel gevoel voor theater worden neergelaten voor uw prekende ogen
uw laatste gedachte zal zijn een insect
- nooit goed gewees in dierkunde -
sla je dood wee nie hoe 't beest heet -
u bent een koe een neger in de Congo
een kind in een Chinese stinkfabriek
ubentnuwaarlijkal
waarlijk ja maar waardig ho... ho... excusez mwah... en krijgt een niesbui
streel dus uw wereld en sla haar niet zij is
uw vlees uw geliefde uw moordenaar uw kosmisch pokerspel (De dichter
inmiddels zo opgewonden
dat hij de schoot van zijn gezin bijna met fiets en al komt binnengedaverd
gaat mooi niet door).