De Gids. Jaargang 86

[p. 380]

Vier kwatrijnen.

Een stilte strak, maar klaar en kimmezuiver,
omgaf den morgen en zijn uren blank -
Nu wordt de waereld waaksch; muziekgehuiver
bevangt een boom; een merel stemt zijn zank.

Wij, die de vlam van den apostel dragen,
en d'Aarde bergen in een woordenschrijn,
die toomen vreugd en doen glimlachen pijn...
Wij zien den dag vanzelf naar 't Eeuwge dagen.

De liefde, die ik prees, is langzaam-aan verschaald,
en offerloos is 't outer in den Haag-der-Goden;
Den wijn heb ik gespild op dorrend-gele zoden,
toen traag een matte zon in nevels is gedaald.

Ik, die het lied zong van de bonte morgenstond,
en toen mijn koeien, drentlend langs de dijken, weidde;
ik ging ter stad, maar zie alleen de nymph, die beidde,
vlak aan de zee, hem, die bij 't dorre brem haar schond.

Plasschaert.