Haagse liederhandschrift

7. [Ein edel voghedinne, die heyt reden]

[fol. 4va]

 

Ein edel voghedinne, die heyt Reden,

 

Die met groeter redlicheiden

 

Verworven heeft, dat men se prijst.

 

Dat heeft zi eerlijc wal bewijst,

5

Dat men se ummer loven moet,

 

Want al har wesen dat es goet.

 

Si prijst Milde und Vromicheit

 

Ende darbi Bescheidenheit.

 

Boven desen vieren so is Truwe

10

Coninginne, die edel vrouwe;

 

Die raet der Milden, dat si haer voege,

 

Dats der Reden wol genoege.

 

Is, dat si buten reden trect,

 

So wert har werdicheit ontzet,

15

Ende verliest dat hoechste wort,

 

Datter Milden toebehoert.

 

Vroem te wesen dats groet ere,

 

Des zi bi haren rechten here

 

Also doet, dat men se loeft,

20

So is Vromicheit ein edel hoeft

 

Aen te houden; dat soude men vinden,

 

Die hem zekers wilt bewinden.

 

Bescheidenheit, die hort daerbi.

 

Ho milde, ho vrome, dat men zi,

25

Men wil bescheidelike leven,

 

Hi moet bi avonturen sneven.

 

Vrou Trouwe sal dit al bescheiden,

 

Si kan ein edel leven leyden.

 

Die ir dient, wert wal geloent;

30

Si is in hemelrijc gecroent.

 

Buten Truwe so ne is niet

 

Goeds, wat men te handen tyet.

 

 

 

Explicit