De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Huwelijksgebruiken in verschillende landen.

Es ist eine alle Geschichte.

Doch bleibt ste immer neu.

Trouwen zal wel altijd een belangrijke kwestie van algemeen belang blijven. Daarom is het eigenaardig eens de gebruiken na te gaan, die bij verschillende volken bij het huwelijk in zwang zijn.

Étiquette blijft étiquette en zelfs in landen waar men dat misschien niet zou verwachten, moet de schijn worden opgehouden. In Groenland moet de uitverkorene, van welken stand zij ook zij, zich ongeneigd toonen een huwelijk aan te gaan en. de man moet haar door machtsvertoon, werkelijk of geveinsd, veroveren. De bloedverwanten van het meisje komen daarbij zelden tusschenbeide, want zij mogen niet doen alsof zij blij zijn haar kwijt te raken. Onverschilligheid wordt bij de Eskimo's als het grootste blijk van welgemanierdheid beschouwd.

Japansche huwelijken moeten evenals in China in en nog eenige andere landen, bijna altijd tot stand komen door een tusschenpersoon. Wanneer dan de voorbereidende maatregelen genomen zijn, zendt de minaar zijn geliefde een bruidsgeschenk en het aannemen daarvan bezegelt de verbintenis. Hij overlaadt haar daarna nog met andere geschenken: stukken zijde, zakken met suikergoed, vaten wijn, enz., het is gemakkelijker op te noemen wat hij niet geeft, dan wat hij geeft. Als een soort tegenstelling van deze overlading met geschenken, moet het arme bruidje drie dagen vóór haar huwelijk echter toestemmen in de algeheele vernietiging van al het speelgoed dat zij zuinig heeft bewaard en dat dan in tegenwoordigheid van haar vader en moeder plechtig verbrand wordt. Die plechtigheid is blijkbaar heel aandoenlijk, want zij wordt door een ooggetuige aldus beschreven: ‘Ik heb ver-

[p. 724]

schillende verbrandingsplechtigheden bijgewoond, maar geen enkele heeft mij zoo geroerd als een waarvan ik in Jeddo eens getuige was. Het was alsof de kinderjaren van het bruidje in de asch werden gelegd. Zoo scheen het, en zoo was het ook de bedoeling: het spel van het leven was voorbij, het werkelijke leven, de taak ervan moest beginnen. Het scheen mij echter een onnoodige kwelling voor het arme bruidje, die brandstapel van haar geliefde poppen. Het zoude immers veel beter zijn geweest, zoo dacht ik, om ze op te brengen tot haar kinderen er mede konden spelen en ze stuk maken.’

In Noorwegen worden de huwelijken meestentijds op het einde van den korten Scandinavischen zomer gesloten. In dit land van berg en fjord vaart dikwijls de bruidstoet over den blauwen fjord met de bruid en bruidegom hand in hand gezeten aan den voorsteven van het vaartuig, een vroolijke oude muzikant aan den achtersteven en eenige vrienden en familie daartusschen. Deze huwelijksplechtigheden op het water zijn zeer schilderachtig. De bruid draagt als hoofdtooisel een kroon, dikwijls van groote waarde. Zij is het eigendom van de kerk en wordt ter eere van de gelegenheid gehuurd voor ongeveer twaalf gulden.

Schilderachtig ook is het gebruik in Marocco: het huwelijk wordt daar voltrokken in den maneschijn, maar.... aan de romantische gewoonte wordt veel afbreuk gedaan door het feit dat de bruid naar het huis van haar echtgenoot wordt gebracht in een kist! Het is een kist van goedkoop hout vervaardigd, die een middending vormt tusschen een Chineesche pagode van den derden rang en een groote, ongelijke Engelsche ‘wedding cake’!

Een rij met zijden voiles dichtgesluierde meisjes, vroegere speelmakkertjes van de bruid, opent den stoet, zij schrijden plechtig in den maneschijn. Het uitzet der bruid wordt op een muilezel geladen en wat de muilezel niet torsen kan, wordt later door slaven, die achteraan komen, gedragen. De juweelen worden aangedragen door de bloedverwanten en op de vele puntige hoeken der kist bevestigd. De zuster van de bruid treedt het laatst nader en bevestigt een streng paarlen aan de kist. Paarlen worden in Marocco het hoogste geschat van alle edelgesteenten en slechts de naaste en dierbaarste familieleden mogen die aan de kist bevestigen!

Twee dagen na het huwelijk wordt de leege kist boven op het dak van het huis gezet, ten teeken dat het jonge paar gereed is om zijn vrienden op bezoek te ontvangen.

De Franschen beschouwen de huwelijksplechtigheid over het algemeen uit een soort practisch handelsoogpunt.

In Bretagne echter heerschen heel andere huwelijksgebruiken dan in het overige deel van Frankrijk, de bevolking is daar sentimenteeler van aard en haar hofmakerijen en trouwplechtigheden zijn voor haar van het grootste gewicht. Geen Bretagner zou het bijvoorbeeld in zijn hoofd opkomen, om een uitnoodiging voor een huwelijk niet aan te nemen, en daar de lijst der genoodigden zelfs gebrekkigen en vreemdelingen insluit, is zij dikwijls merkwaardig lang. Het is in Bretagne geen ongewoon schouwspel om een 300 boeren te zien dansen op een bruiloft, zelfs wanneer alles eenvoudig in zijn werk gaat, en een zeven- of achthonderd bruiloftsgasten is geen ongewoon aantal. Wanneer de bruid den drempel van haar vaders huis overschrijdt, roepen alle familieleden den bruidegom toe: ‘Wees goed voor haar’, en dan tot de bruid: ‘Gij hebt hier nog een tehuis’.

De Magyaarsche jongeman maakt zelden rechtstreeks aan zijn uitverkorene het hof,. hij zendt een vrouwelijke kennis naar het huis van het meisje om haar te polsen of zijn aanzoek haar welkom zoude zijn. Op. den avond voor den huwelijksdag komt de aanstaande echtgenoot met vrienden en bloedverwanten naar het huis der bruid, die daar haar uitzet heeft uitgestald. Het voornaamste deel van het uitzet bestaat uit een enorme hoeveelheid kleedingstukken, huishoudlinnen en vele bedden. Er moet ook altijd een houten kist bij zijn of meerdere houten kisten, rijk gebeeldhouwd of bont geschilderd, om het uitzet in te bewaren.

Een huwelijk zonder ring schijnt iets wonderbaarlijks en toch wordt in Cadix en bijna in geheel Andalusië geen ring gebruikt. Na de plechtigheid steekt de bruidegom de bloem, die zijn bruid in het haar draagt, van links naar rechts, daar het dragen van een bloem boven het rechteroor in Andalusië beschouwd wordt als het teeken dat men een getrouwde vrouw is, en dus neemt de bloem daar de plaats van den ring in.

Het is ondoenlijk, alle soorten van bijgeloof op te noemen verbonden aan het bepalen van den gelukkigen dag. Geen Italiaansch

[p. 725]

meisje bijv. zal er in toestemmen, tenzij zij al heel onafhankelijk is in haar oordeel, om in Mei te trouwen. Ook zijn zekere dagen der week uitgesloten, Maandag bijv., die beschouwd wordt als een bijzonderen ongeluksdag ten opzichte van het nageslacht; de Zaterdag wordt alleen gebruikt door weduwen die hertrouwen. Dinsdag is een verboden dag omdat die gewijd is aan heksen en allerlei toovermachten. Vrijdag en Woensdag zijn vastendagen, daardoor wordt in Italië meestal den Zondag gekozen tot het voltrekken van het huwelijk.

Nog beperkter is de keus voor het ras der K'a in Chong-Kia, wonende in de streek tusschen Canton en Mandalye, die slechts éen dag tot het sluiten van een huwelijk in een heel jaar hebben, den vijftienden van iedere nieuwe maan. Een algemeen verlovingsgebruik bij dezen stam is zeer eigenaardig. Bij een van hun veel voorkomende maanlichtdanspartijen, gooit de verliefde man een hel gekleurden bal naar de jonge maagd die hij tot vrouw wenscht. Laat zij den bal op den grond vallen, dan is hij afgewezen, vangt ze hem op (wat zij gemakkelijk kan, als zij wil), dan wordt zijn aanzoek aangenomen.

Duitschland is rijk aan overleveringen en plechtigheden bij gelegenheid van het huwelijk. Geen Duitsche boer bijv. zal graag trouwen bij volle of afnemende maan, daar in dat geval ook het huwelijksgeluk steeds zal afnemen. De armste boer zelfs zal altijd aan zijn bruid een betrekkelijk kostbaar geschenk geven, dat meestal bestaat uit een ring, maar in sommige deelen van Zuid-Pruisen uit een fraai gebonden gebedenboek. Deze geschenken gaan als erfstukken van de moeders op de dochters over en worden op hoogen prijs gesteld. Geen Duitsche bruid draagt paarlen, want dat zou haar echtgenoot veel bittere tranen kosten.

Aan vrouwenrechten wordt zelfs in Maoriland al veel aandacht geschonken, al wordt de beschaving der Maoris wel eens hooger geschat dan zij in werkelijkheid is. Het is een volk van groote lichamelijke schoonheid, met zeer romantische karaktertrekken; zij hebben vele aardige volks- en minnezangen. Maori-bruiden van hoogen rang worden getatoueerd. De vrouwen hebben er zeer besliste opvattingen van liefde en haat, men zegt bijv. dat zij zich liever dooden dan een man te trouwen dien zij niet liefhebben.

Een eeresaluut aan de vrouwen in Maoriland!

Verloofde paren zijn op Kreta niet veel meer dan slaven van de sterrenwichelaars, daar deze bij hun huwelijk een gewichtige rol spelen. Wanneer het huwelijksplan daar besproken is, wordt een dag bepaald voor het vaststellen van den bruidschat en een anderen dag voor het stellen van den horoscoop van bruidegom en bruid. Op den vastgestelden dag bezoeken de bruidegom en zijn familieleden het huis der bruid, vergezeld van een sterrenwichelaar en na een lange, nauwkeurige beschouwing van beider horoscoop, spreekt de ziener zijn beslissing uit. Is deze ongunstig, dan wordt de verbintenis dadelijk verbroken, want geen bewoner van Kreta zou er aan denken de sterren te trotseeren; indien echter de horoscopen van beiden overeenkomen, dan stelt de sterrenwichelaar terstond den blijden dag vast.

In Burmah kenmerken zich de vrouwen door groote bevalligheid van persoon, manieren, stem en houding. Zij zijn zeer bekoorlijk om te zien en ook bij nadere kennismaking gaat de bekoring niet verloren. De jongemeisjes in Burmah laten zich de ooren doorprikken ten teeken dat zij gereed zijn voor hofmaker en trouwen. Op den trouwdag wandelt de jongeling naar het huis der bruid, met al wat hij bezit geladen op een ossen wagen. De plechtigheid bestaat dan uit het eten van warme rijst uit een zelfden schotel, en terwijl ze daarmede bezig zijn, roept de een of andere getuige: ‘Het is afgedaan’, en het paar is man en vrouw!

In het land der ‘Wigwams’ hebben de oudsten van Tederen stam bij het huwelijk betrokken, het oppertoezicht daarover. Een verloving is voor hen iets zeer heiligs en kan alleen door den dood worden verbroken. Wanneer een Indiaan een meisje het hof wil maken, zet hij zich dag aan dag buiten haar wigwam; zonder tot iemand te spreken laat hij zich dan maar aanstaren. Binnen een week verzoekt de vader van het meisje hem binnen te komen en wanneer hem niets te eten wordt aangeboden, beduidt dit zijn ‘congé’ en kan hij vertrekken. Wanneer daarentegen de vader voor hem kookt en hem voedsel aanbiedt, is dit een teeken dat hij is aangenomen.

In Zuid-Amerika moet een Indiaan soms vechten om een vrouw te krijgen en een huwelijk door gevangenneming van de vrouw is daar nog iets zeer gewoons.

De beteekenis van bepaalde eetwaren speelt een belangrijke rol onder de verschillende

[p. 726]

volken. Het niet aannemen van een huwelijksaanzoek wordt vaak te kennen gegeven door de aanbieding van een beker of een bepaald soort voedsel. Zoo zegt het Spaansche meisje ‘neen’ wanneer zij haar minaar een pompoen aanbiedt. De oude Poolsche adel had de gewoonte een onwelkomen hofmaker tot een feest uit te noodigen en hem dan een gans voor te zetten. In Thüringen hebben de saucijsjes een zekere beteekenis. Gretchen draagt wel zorg er geen op tafel te zetten wanneer Hans komt om haar het hof te maken en zij hem hebben wil, want zij weet dat een saucijsje een afwijzing beduidt.

Niemand beter dan het ongelukkige jonge meisje in vele deelen van Indië en op het eiland Malakka zal de waarheid gevoelen van het spreekwoord: ‘Il faut souffrir pour être belle’, want bij haar worden, juist voor het huwelijk, de tanden kunstmatig afgevijld opdat zij de ‘bedelnoot’ zal kunnen kauwen, die aan haar tanden de gewenschte roode kleur moet verleenen! De pijn en ontsteking die hieraan gepaard gaan, moeten vreeselijk zijn en duren weken lang. Het arme schepsel kan dan bijna niet eten, slapen of spreken en dat juist in haar bruidsdagen!

's Lands wijs, 's lands eer, maar dan zijn wij Hollandsche vrouwen er toch beter aan toe.

H.B.