en waren die feesten, die dagen en dagen duurden, steeds in kostbaarheid toegenomen en vinden wij in de oude geschiedboeken meermalen cijfers aangegeven, die ons ongeloofelijk toeschijnen, dan kwam dat daardoor, dat 't geen zeldzaamheid was, dat duizenden gasten zich schaarden aan de feestmalen, waar tonnen gouds besteed werden voor de fijnste gerechten en wijnen, en waarbij de weelde aan kleedij en de schatten aan juweelen en edelgesteenten ten koste gelegd tot een fabelachtige hoogte werden opgevoerd.
Doch de verfijnde beschaving der latere jaren heeft van lieverlede de ruwheid weggenomen, die aan die toenmalige uiting van volksvreugde kleefde, en is er slechts de edele kern overgebleven, die in de beschrijving der hier volgende feiten voldoende duidelijk zal zijn waar te nemen.
Daar 't mij ondoenlijk is, in een kort bestek alles saam te vatten, wat er in die dagen, die moesten verloopen, tot aan de huwelijksplechtigheid, is gebeurd, bepraat, bedisseld enz., en 't ook niet aangaat om alles hier te vermelden wat besloten werd Hunne Majesteiten als eerbiedige hulde aan te bieden, zoo wil ik mij in hoofdzaak bepalen tot 't verloop der gebeurtenissen.
Wat was duidelijker dan, toen eenmaal bekend gemaakt was dat de huwelijksdag Donderdag 7 Februari 1901 zou zijn, dat alle vage plannen plotseling vaste omtrekken aannamen?
En leidde het er van zelf niet heen, dat de feestdagen een begin zouden nemen te 's-Gravenhage, dat daar de huwelijksvoltrekking zoowel burgerlijk als kerkelijk zou plaats hebben en dat daarna de jonggehuwden hun plechtigen intocht zouden houden in Neêrlands hoofdstad?
Toen dit eenmaal vastgesteld was, togen tal van rappe handen onder leiding van mannen, die op versieringsgebied hunne lauweren hadden verworven, aan 't werk, om de residentie te veranderen in een lusthof van bloemen, groen, vlaggen, banieren en de schoonste, smaakvolste verfraaiingen; daar waar de stoet zich langs zou bewegen waren zeer zeker de prachtigste gedeelten aan te treffen. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Gelukkige dagen, waarin men leeft omringd door liefde en toewijding, waarin men leeft van hope; en zeker heeft ook Koningin Wilhelmina bij het aanschouwen van al die toebereidselen menig uurtje doorgebracht van zalig genot bij 't bewustzijn, dat al die uitingen van liefde voor Haar en Haar aanstaande waren, en zeer zeker heeft Zij ook in gespannen verwachting de uren doorleefd die haar scheidden van hem, die eerst in het einde van Januari tot Haar zou snellen, om de genotvolle bruidsdagen in Hare onmiddellijke omgeving te genieten. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Na een hartelijk afscheid der zijnen, verliet Hertog Hendrik onder warme toejuichingen Schwerin, en bereikte in ijlende vaart, na een langen rit, de grenzen van ons land, alwaar in 't versierde station te Oldenzaal, met de meest hartelijke bewoordingen, hem een welkom in 't nieuwe vaderland werd toegesproken door den Commissaris der Koningin, P. Lycklama à Nyeholt.
Doch niet lang mocht dit oponthoud duren, want daar ginds toefde een wachtende, en het verlangen van een jeugdige liefde is groot, zoodat na een woord van dank en een handdruk het stoomros den Bruigom weder meevoerde, onder 't zuchten en steunen van den met verdubbelde slagen werkenden zuiger, die onder het eentonig gestamp als 't ware bewust was van het gewicht van zijn taak, en zoo snelde het stalen gevaarte voort in duizelende vaart en verzwolg in een korte spanne tijds de glinsterende kilometerlange lijnen, totdat, als uit geprangde borst, de schrille kreten opstegen, die de aankomst in de residentie verkondigden.
Het station, rijk versierd, verbeidde de aankomst van den jeugdigen Vorst. Tal van autoriteiten waren daar vereenigd, terwijl de eerewacht van 't bataljon jagers met de hoornmuziek daar was opgesteld.
Hertog Hendrik, die door Hare Majesteit tot Schout-bij-nacht en Generaal-majoor van 't Nederlandsche en Nederlandsch-Indische leger à la suite was benoemd op 31 Januari, was dien dag als Nederlandsch Generaal gekleed en droeg het Grootkruis der orde van den Nederlandschen Leeuw.
Baron du Tour van Bellinchave, Grootmeester Honorair, bracht den Hertog de welkomstopdracht van Koningin Wilhelmina over. Daarna inspecteerde Hertog Hendrik de eerewacht, om zich vervolgens onder het spelen der muziek naar het Koninklijk Salon te begeven, alwaar de Minister van Financiën, Pierson, als voorzitter van den Ministerraad, hem begroette en welkomheette, ja! en toen al die noodzakelijke, doch ook zeker voor Hertog Hendrik vervelende, plichtplegingen waren afgeloopen, steeg hij in het galarijtuig, op welks bok de koetsier met zijn driekant steekje op de gepoederde pruik prijkte, en toen uit de duizenden talrijke menschenmassa een donderend hoerah! opging, toen wed ik, dat uit Hertog Hendrik's boezem een zucht van verlichting opging, want nu scheidden hem slechts weinige minuten van 't heerlijk oogenblik, waarop hem het liefste welkom zou geheeten worden. - - - - - - - - - - -
Ook ten paleize verbeidde in stille verwachting en ongeduld Koningin Wilhelmina het oogenblik van aankomst en vertoonde zij zich telkens aan een der vensters, om als 't ware den gang van zaken te bespoedigen; doch de onverbiddelijke tijd liet niet toe, dat zelfs voor een wachtende Koningin op zijn regelmatig verloop een inbreuk werd gemaakt.
Doch voor mij had dat wachten ook zijn bekoorlijks, doordat ik even Haar mocht bewonderen in haar smaakvol, eenvoudig wit kleed met langen sleep. En telkens gingen uit de wachtende, van ongeduld trappelende menigte kreten van verrassende blijdschap op, wanneer ze de Koningin weer aan het venster zich zag vertoonen.
Het vrouwelijk publiek was juist eens aan een heerlijk gezellig praatje begonnen, door over de verschillende details van Haar Majesteits toilet uit te weiden, toen plotseling alles stil was, op het sein, dat het rijtuig in aantocht was. Nog hoorde ik even een jonge, dartele dienstmeid, die er haar volk maar aan gegeven had, roepen: ‘kijkes Sien, der komp ze op een holletje na beneeën,’ of een rekken der halzen en een duwen uit de achterste rijen scheidde mij van de vrouwelijke critiek en kon ik uit een gunstig hoekje, waarheen ik gedrongen was, de geheele ontmoeting zien en genieten. Ja, genieten, want eenvoudig hartelijk was het oogenblik waarin dit Vorstenpaar, door duizenden oogen bespied, elkander in zulk een oogenblik ontmoette. Hoe licht zou een onnatuurlijke stijfheid de plaats hebben kunnen innemen, daar waar geen kunsteffect mag bestaan.
Nu zag ik Wilhelmina, begeleid door hare moeder, zich snel naar de vestibule begeven, ik zag het rijtuig stilhouden en Hertog Hendrik uitstijgen en, hoe verlangend ook, zijn plicht vervullen en met waardigheid de eerewacht inspecteeren. Doch daarna slechts enkele schreden en Bruid en Bruigom gaven elkander zoo ongekunsteld, zoo plechtig en zoo liefdevolden welkomstkus, dat gansch de menschenmenigte een oogenblik getroffen, in doodsche stilte, dat schoone oogenblik genoot, om daarna in een donderend hoerah! los te barsten, toen het Bruidspaar enkele oogenblikken later op het balkon verscheen; en hadden zoo nu en dan sneeuwbuien in warrelenden wirwar hun duizenden sneeuwvlokjes zacht doen neerdalen op een ieder, die hier de aankomst afgewacht had, dan deden die witte vlokjes, beschenen door 't eigenaardig lichteffect der vele en vele lichtjes, ons denken aan duizenden witte bloemblaadjes, door engelen gestrooid op den levensweg van 't jeugdige Bruidspaar, en leverde ook in de volgende dagen die sneeuw tusschen het donkere sparregroen der versieringen een aardig effect op, dat door zijn zeldzaamheid een eenige hulde was aan het Koninklijk Paar.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
