Julia met haar popje

[p. 3]

Julia.

Lieve, kleine, vaderlandsche meisjes! kindertjes, die tot den kring mijner jeugdige en geliefde vriendinnetjes behoort; voor u, mijne poesjes, heb ik wederom dit nieuwe boekje vervaardigd.

Ja, maar, Heer schrijver! wat staat er al in dit boekje? Is het mooi en prettig om te lezen?

Een weinigje geduld, mijne schatjes!

[p. 4]

en ik zal aan uwe nieuwsgierigheid voldoen, door eene volkomene beantwoording uwer beide vragen. Let dan wél op, kinderen!

In dit boekje vindt gij de kinderlijke bezigheden van de jeugdige julia met haar popje, en gij ziet uit de bijgevoegde plaatjes, hoe aardig dit lieve kind, het zij alleen, of in bijzijn van anderen, zich vermaakt. Maar gij vraagt mij verder, of dit boekje mooi en prettig om te lezen is. Nu, mijne besten! nu maakt gij den schrijver waarlijk verlegen; zal hij zeggen: ‘neen? het boekje is niet fraai en prettig om te lezen,’ dan spreekt hij onwaarheid; en dat is een groot kwaad. Maar

[p. 5]

wat dan? zal de schrijver uwe vraag met ja beantwoorden? zal hij u toeroepen, ‘Ja, lieve lezeresjes! o ja, het is een fraai en mooi boekje, regt prettig om te lezen,’ dit durft de schrijver ook niet wagen; want dan prijst hij zijn eigen maaksel. Een oud spreekwoord zegt: hij is een dwaas, die zijn eigen werk prijst.

Ik oordeel het daarom best, om mijn antwoord op uwe tweede vraag nog wat achter te houden, en te wachten, tot gij eerst het boekje hebt gelezen, en dan zal de schrijver de vrijheid nemen om aan zijne lezeresjes te vragen: ‘Is het boekje ook prettig?’

[p. 6]

Nu nog een woordje over de kleine julia, om u, mijne zoete en lieve lezeresjes! eenigzins in kennis te brengen met de suiker-zoete en zeer geliefde julia, zoo verzoek ik u vriendelijk en beleefd, dat gij de moeite gelieft te doen, om het plaatje op den titel van dit boekje eens van nabij en zeer oplettend te beschouwen. Daar ziet gij de jeugdige en schoone julia, met haar popje op den schoot, zittende in een priëeltje. Ja, lieve kleinen! ziet het meisje eens opmerkzaam aan; de glans van vergenoegdheid ligt op julia's aangezigt; de deugd en de onschuld, be-

[p. 7]

nevens de schranderheid spiegelen zich in hare heldere oogen.

De jeugdige julia is reeds in hare kindschheid gelukkig, om dat zij altijd weltevreden en vergenoegd is.

Hoe, Heer schrijver! leeft julia dan nog?

Ik weet het niet, mijne besten! maar dit kan ik u van haar zeggen, dat zij bij haar verder opgroeijen altijd braaf en deugdzaam geleefd heeft, op haar zes en twintigste jaar getrouwd is, en toen in de plaats van haar houten popje, twee levende popjes gekregen heeft.

[p. 8]

 

Volgt, kindren! volgt haar voorbeeld na;

 

Denkt aan de lieve julia;

 

Dan wordt gij, even eens als zij,

 

Ook moeders in de Maatschappij;

 

Dan wordt de pop, die gij bemint,

 

Een waarlijk levend, werkzaam kind.