Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

XIII. Hoe Perchevael ende Galaät die wrake vander joncfrouwen vernamen.

Dese drie voren wech nadas,

Ende worden geware dat was
Een donker weder, ende trocken ter vaerd
Vaste tere capellen waerd.
Het begonste donren tien tiden,
Ende blixemen in allen siden,
Soe dattie ene heilecht wel
Vanden castele die muer vel,
Ende hen tebarenterden di gesellen
Vanden muren die daer vellen.
Daerna alse dat sware weder
Te ginc ende vel neder
Es een riddere gevloen, die was
Sere gewont, die bat das,
Datmen hem holpe; ende daer quam saen
Een riddere gevolget en een naen,
Ende ripen al oppenbare
Van verren dat hi doet ware.
Bohorde ontfermde des sere
Ende bat tot Galaäte: ‘Live here,
Vard uwen wech, ende laet mi keren
Genen riddere hulpen verweren
Nu hier jegen viande,
Die hem willen doen scande.
Ne laet niet dor mi, gine vaerd
Margen tuwer questen waerd
Elkerlijc sinen wech tot dien,
Dat wi vergaderen onder ons drien.’
Dus voer hi na te derre ure.
Nu salic vort die aventure
Secgen nu te desen male
Van Galaäte ende van Perchevale,
Die over haren geselle sere
Gode baden onsen here,
Ende bleven den nacht ter capellen daer.
Des ander dages, wet vorwaer,
Alsi geware worden das,
Dattie tempeest g[eval]len was
Ende die dach scone [b]aert,
Si voren ten castele [waer]t,
Alse die gerne souden [bekinnen]
Hoe gevaren was daer binnen.
Tirst dat si ter porten quamen
Vondensise verbernt, ende vernamen
Dat geworpen hadde dweder
Alle die mure ter neder.
Si voren binnen, daer si meer
Wonders vonden dan si daden eer,
Want si binnen den castele ten stonden
No weder wijf no man ne vonden;
Ende si tijden vord, dat si quamen
Ten palayse, daer si vernamen
Die ridders woch ende weder
Ter eerden doet licgen neder;
Ende si drogen over een das,
Dat dit Gods wrake was.

[p. 65]

 

Ende si horden ene stimme daernaer,

 

Die hen seide al oppenbaer:

 

‘Dat gesciet sijn dese saken,

 

Dat es den joncfrouwen te wraken,

9495

Die hier binnen desen castele

 

Van haren blode lieten vele,

 

Om datter mede soude haer lijf

 

Behouden een ongetrouwe wijf.’

 

Binnen dien datsi daer lagen

9500

Ende dat wonder ane sagen

 

Quamen si gegaen tere stonden

 

Daer si ene capelle vonden,

 

Een kerchof, daer si in, al sonder waen,

 

Vele groenre bome sagen staen,

9505

Ende wel .xl. tommen mede.

 

Ende het sceen dat te dier stede

 

En geen tempeest no onweder

 

Daer was gevallen neder,

 

Alst en hadde gedaen, bi trouwen.

9510

Daer lagen die heilege joncfrouwen,

 

Die omder vorseider vrouwen leven

 

Van blodene doet waren bleven;

 

Ende daer lagere .xij. te waren,

 

Die alle conincs kindere waren.

9515

Si bleven toter primtijt dare

 

Ende scieden doen daernare

 

Ende reden dat si een foreest vernamen;

 

Ende alsi binnen den foreeste quamen

 

Spraken si so onder hen lieden,

9520

Datsi manlijc van anderen scieden.

 

Nu swiget van hen di aventure

 

Ende sal u secgen nu ter ure

 

Van min her Lancelote van Lac,

 

Daersi in langen niet af ne sprac.