Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

[p. 122]

XLI. Hoe Perchevael ende Lanceloet ende Walewein entie metter mouwen worden gevaen, ende hose Ywein metten lybarde verloest.

Daventure doet ons becant,

Dattie coninc van Yrlant
Moeste daer werden Arturs man,
Ende nembermeer oec vort an
Jegen hem soude mesdoen
In en gerehande ocsoen.
Die coninc van Yrlant drovede sere;
Ende dit verdriet min no mere
Teech hi an, ende sinen rouwe,
Den riddere metter witter mouwe.
Hi pensde hi souts hem gerne wreken,
Condi, met enegen treken.
Doen hi sekerheit hadde gedaen,
Ende varen soude, bat hi saen
Den coninc dat hine dade geleden,
Dat hi coenlijc mach henen sceden.
Artur seide: ‘Dit willic wale.’
Hi hiet Waleweine ende Perchevale,
Ende den riddere metter mouwen,
Ende Lancelote, dat sine met trouwen
Voren souden tote optie zee.
Dus voren si no min no mee
Al gewapent metten coninc
Toter zee, in warre dinc,
Daer si menech scep vernamen,
Die haer here te hulpen quamen;
Maer doen si hadden vernomen
Dat haer here jegen hen es comen
Waren si blide ende hebbene ontfaen;
Ende hi es te scepe gegaen,
Ende hi bat den heren dat si bleven,
(Hi soude hen scone gichten geven)
Dien nacht met hem, ende smergens vroe
Varen daer si willen toe.
Si waenden dat trowe hadde gewesen
Ende bleven daer; ende binnen desen,
Eert dach was, waren si mee
Dan .xx. milen binnen der zee;
Ende doen si slapen waren gegaen
Haddense haer wapine afgedaen.
Des margens sagen si wel, vorwaer,
Dat si waren bedrogen daer.
Die riddere metter mouwen, twaren,
Hadde sinen vader met hem doen varen,
Want hine was geen tijt blide
Hine haddene bi sire side.
Nu sijn si in groten toren comen:
Men hefse alle opgenomen:
Hen ne doech dreigen no vechten,
Sine mogen hen selven niet berechten.
Dus heeft hise in Yrlant bracht.
Over dach ende over nacht
Sendise ten inde van sinen rike
Gevaen harde jamberlike
In een gevancnesse dat was swaer;
Een dach dochte hen seven jaer.
Ende borre ende broet gaf men hen daer,
Ende anders niet, wet vor waer.
Nu heeft Artur groten toren
Dat hi sine ridders hevet verloren:
Hine conster niet vernemen of.
Om van hen te weten hilt hi hof,
Maer hine vernam van hen niet;
Des haddi rouwe ende verdriet.

Doe swoer daer sere min her Ywein,

Hi soude riden berch ende plein
Ende hine rest oec nembermeer
Hine salre af vernemen eer.
Nu hadde Ywein enen lybard,
Hi was wel vier ridders waerd:
Waer dat hijs hadde te done
Dien voerde met hem die ridder cone.
Dus heeft Ywein orlof genomen
Ende es in Yrlant irstwaerf comen,
Ende wandelde daer in verre ende vord
Soe lange, dat hi heeft verhord
Dattie ridders gevaen lagen,
Daer si groet verdriet dragen,
In enen casteel binnen daer mee,
Daer mense mach winnen nembermee.

Nu hord wat Ywein nu doet,

Alse hi dese niemare verstoet:
Hi dede enen grauwen roc an
Boven sine wapine, die edel man,
Ende twee ruwe wanten ende enen hoet,
Die breet was ende lelijc stoet,
Ende enen staf in sine hant,
Ende ginc gelijc enen triwant,
Die noit riddere hadde gesien.
Sijn ors wisselde hi mettien
Om een cranc mager pard:
Cleder ende al hulp hem sijn waerd.
Hi hadde alrande wapine groet ende smal,
Maer sijn grise roc bedecket al.
Doe ginc met sinen libaerde na das,
Daer hem die casteel gewiset was,
Daer vore stont ene gode stat.
Her Ywein gin[c] daerin nadat
Ende speelde met sinen lybaerde daer
Om sticken broets, wet vor waer.
Hi dede sinen lybaert springen
Ende tumelen oec na dien dingen.
Daer was hi drie dage int stat geheel:
Doe vernamment inden casteel,
Ende ontboden heren Yweine daer naer
Dat hi met sinen lybarde quame daer,
Men sout hem gelden, sonder waen.
Dus es hi derward gegaen
Ende speelde daer van sinen spele;
Maer men boet hem lettel no vele,
Maer si hilden met hem haer sceren.
Hi bat dat sijs souden ontberen;
Ende sine woudens laten niet.
Ende alse her Ywein dit siet
Dattie nacht daer ontscoet
Warp hi af sinen breden hoet
Ende sinen grisen roc ter vard,
Ende trac ute sijn gode swaerd
Ende troeste sinen lybaert mede,
Die wel kinde sinen sede;
Ende hi ginc staen vor die dore
Ende slogene doet dire quam vore.
Sijn lybaert scoretse toten voten:
Hi gincse met sinen clauwen groten....
Wat helpt dat ict maecte lanc?
Si doetdese alle, sonder wanc,
Die daer waren inder vesten.
Dus quam sijn dinc ten besten.
Hi lite ut sine vriende daer naer,
Die lagen in gevancnesse swaer,
Ende vertelde hen altemale
Hoe hi gewonnen heeft die zale.
Si waren blide; si gingen eten:
Sine hadden in langen goeds ontbeten.
Dien nacht bleven si daer.
Des ander dages doent was claer
Wapenden si hen dor die noet
Metten wapinen die daer doet
Lagen, ende daden haer cleder an,
Ende hare paerde reden si dan
Ende voren en wech in dire gebaren
Alse oft si vanden castele waren.
Ende doen die heren int slat quamen
Ende die vander slat den lybart vernamen

[p. 123]

 

Volgende den heren, si pensden van desen

 

Dat baraet mochte wesen;

 

Ende die stat ward in roren daer

 

Ende volgeden den ridders naer;

18030

Maer die libard deetse wederkeren

 

Achterward met groten onneren,

 

Ende die ridders slogen oec mede:

 

Si doetden daer menegen vander stede,

 

Dus vochten si. Dore die noet

18035

Moesten si gaen in enen boet,

 

Want die comoenge vander stat

 

Quam op hen; en de om dat

 

Huerden si desen verman,

 

Dat hise voerde Bertangen an.

18040

Si geloefden hem grote rijchede.

 

En wildijs niet doen, si souden ter stede

 

Worpen over boerd gereet.

 

Alse die dit hord ende weet

 

Seidi hi soud gerne anegaen.

18045

Sijn seil trac hi op doe saen

 

Ende es gesceept diepe int zee.

 

Dies was den anderen te mode wee.

 

Nu salic swigen hier van desen

 

Ende vans ridders moder metter mouwen lessen.