Leven van Sinte Clara

¶ Van haer uterste eynde ende van veel dinghen die daer ghescieden. Dat XLVII capittel

Die heilige maget Clara sceen te lesten veel dagen te arbeyden in haer versceyden. Daer van wies dat gelove der heiden ende die devocie des volcx. Ende die cardinalen ende prelaten, met ander stadiger visenteringen eerden sij den genen die voer waer heilich was. Mer dat wonderlijc te horen is: als sij dus XVII daghen lanc geen spise ontfaen en mochte, soe worde sij vanden Heere met soe grooter stercheit begavet, dat sij alle die geene die tot haer quamen stercte inden dienste Christi. Want doe die goede broeder Reynaldus haer, in soe grooter siecten leggende, vermaende

[fol. 32ra]

tot lijdsamheit, soe antwoerde sij hem met vriër stemmen blijdelijc:

- "Nae dien dat ic - overmits den knecht Gods Franciscum - bekende die graci Ons Heeren Jhesu Christi, soe en was mi geen lijde of pijn moelijc, geen penitencie swaer, gheen siecte hert."

Als dan die Heere meer nakende was ende bi nae voerder doore stont, doen begeerde sij geestelijcke broederen bij haer te hebben, die haer die passiën Ons Heeren ende godlijcke woerden voerspraken. Onder welcken soe was daer een broeder, hiete Juniperus, een groot predicaer des altijt plach te spreken vierighe woerden vanden Heer. Desen vraechden sij met nyewer vrolijcheit of hij yet nyewes en hadde inder tegenwoerdicheit vanden Heere, welc broeder op dede sijn vierighe herte ende sprac met sijn mont vlammighe woerden daer die maghet Christi groote solaes of

[fol. 32rb]

ontfinc.

¶ Ten lesten soe keerde die maghet haer totten screyenden dochteren ende prijsde hem die armoede ende beval hem dat sij Gode altijt dancken souden van sijn gaven. Sij benedide die devote bruederen ende susteren ende alle joncfrouwen inden armen cloesteren beyde tegenwoerdich of toecomende verwerf. Sij melde graciën der benedictie des Heeren. Och, wie soude die ander navolgende dingen uut spreken moghen sonder screyen?

Bi haer soe stonden twee devote broeders van Sinte Franciscus gesellen, van welcke die een was gheheten Angelus ende troeste met screyen den susteren. Die ander hiet Leo. Die custe dat bedde der stervender maghet. Die gelaten dochteren bescreyden den doot harer milde moeder ende dien sij niet meer sien en souden, bescreyden sij doen sij sterf. Die susteren bedroefden hem zeere dat al haer troest met haer wech ginc ende dat sij in dat dal der tranen niet mee getroest en souden worden van haer meestersse. Nauwe en

[fol. 32va]

scoerden sij niet haer lichaem, en hadde die scaemte gedaen. Ende dat verwecte in hem scerpe droefheit, dat sij van buten niet genoch screyen en mochten - die statuten des cloesters gheboden hem te swighen - die cracht der droefheit uut persende dat suchten dat aenschijn wort gheven van tranen, die druust des vol screyenden herten uut brocht noch nyewe tranen.

¶ Dese maghet in haer selven gaende, soe sprac sij int heymelijc harer zielen toe:

- "Gaet," seyde sij, "vrilijc van hem, want ghij hebt eenen goeden leider des wechs."

- "Gaet," sprac sij, "want Die dij gemaect heeft, sij gheheilicht, ende u altijt bewarende als een moeder haer eenich kint, heeft Hij u altijt utermaten zeere gemint. Heere, gebenedijt soe moet Ghij sijn die mi ghescapen hebt ende ic segge U gracie ende dancbaerheit Die mi hier toe ghebroecht hebt, mijn Heere, mijn God. Amen."