De Leytse Cupido

[fol. C4v]

Narcissus.

Wegh Circe met u Toveryen.
Wegh Herte-boeister 'k wil u myen.

Wegh lose Vleierinne, ga

En draag u soet een ander na:

Ik gruw voor yd'le Minne-bede.
Wegh Ziele-roveresse, heden

Heb ik u lonkjes aangebeên:

Maar schrik nu voor bevalligheên,

Daar Gy miin Geesjes door verructen.
Wegh soete oogjes, die my dructen,

Ik ben u geile Lonkjes moe.

Wegh Zeilverwinsteres, en doe

Een ander in u strikjes vallen.
Wegh, wegh Sirenen, 'k vloek u allen.

Wegh Voester-vrouwen van de Min,

Ik agt'et heden geen gewin

Te gloeien door u tover-vonkjes,
Wegh Venus-wigjes met u lonkjes,

Al lang genoeg hebt Gy miin Hert

Gekoestert, om te groter smert

Op miin Gedagjes af te dryven,
Ik wil niet meêr gevangen blyven

Door 't strelen van u soet Gesigt,

Miin Hert is angh voor Venus-wigt,

Siin pylen stompen op de adren.
Wegh Vyandinne, 'k sal niet nadren,

Miin Ziel is schuw voor u gewelt.

Wegh Delilaâs, wegh, gy en Knelt

My niet, als Simson, door u vleien,
Sy dagt Hem in het net te leien,

Geliik sy deê, om daar Haar schoot

Te siin een oorsaak van siin doot.

[fol. C5r]

 

VVegh al wat oit miin ogen streelde,

 

Schoon gy wel eêr veel Lusjes teelde,

 

En bragt miin Hertje in een quaat

 

Dat nu by my ter zyen staat:

 

Ik ben al lang genoeg bedrogen:

 

Schoon oit Adonis is bewogen,

 

Nogh sal ik een Narcissus siin

 

Die door het vlieden soect de piin

 

Van u aanlokselen te wiicken,

 

Miin Min kan d'uvve noit geliicken,

 

U hoger Staat en dult'et niet

 

Dat Gy met Gunst een lager siet.

 

VVaarom dan so veel lonk-gesigjes

 

Op miin doen dalen? so veel schigjes

 

Gedreven in miin Hertje neêr;

 

Of hebt gy lust om u eens weêr

 

In miine smerte te vermaken,

 

Gy sult u eind-wit noit geraken,

 

Ik heb al lang u doen veragt.

 

Wijk, seg ik, bitter-soet, en tragt

 

Een ander aan u snoer te taak'len;

 

Ik sal u listig net ontschaak'len,

 

En breken het gestrik aan tween,

 

Ik heb de Vryheit aangebeên;

 

De Slavernye af-gesworen,

 

Geen soet Gesigt sal my bekoren;

 

Maar sta, voor u gelonk, en al

 

U vleien, als een Rotze pal,

 

Op dat de losse tover-baren

 

Die op, en voor miin oogjes wâren,

 

Door 't al te vinnig wederslaan

 

My niet en doen te gronde gaan.