Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 8

[p. 3]

[Nummer 32]

Verhalen voor jong en oud, voor nu en later, van vroeger en ver weg.
redactionele inleiding

Dit nummer van Literatuur zonder leeftijd barst van de verhalen. Logisch, kunt u snedig opmerken. Literatuur en verhaal zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. En dan maakt het werkelijk niets uit voor welke doelgroep die verhalen bedoeld zijn. Verhaal is verhaal. Of dat nu het ‘haaltje tellen’ is van Annie Schmidt of de ‘man van verhalen’ van Imme Dros. Drie maanden lang hebben we ons oor te luister gelegd bij vertellers en daar zijn we behoorlijk vol van geraakt. Tijd om stoom af te blazen.

De komende winter gaat het Vertelfestival voor de tiende keer van start. Een goede aanleiding om ons te verdiepen in de mondelinge overlevering en de kunst van het vertellen. Anne van Delft, initiatiefneemster van het festival, maakt ons deelgenoot van haar passie voor taal en verhaal op het podium. Lieke van Duin vraagt zich af of er sprake is van een vertelrevival en krijgt meteen een koekje van eigen deeg in de praktijkverhalen van Gerda Havertong, Hans Hagen en Bram van der Wurff. Over de wonderlijke wegen van het Anansiverhaal weet Lieke verhalen te vertellen die ons inzicht in en kennis van het verschijnsel zeker zullen verdiepen. En Marja Käss belicht een audiovisuele vertelvorm voor Repelsteeltje.

Voor de laatste keer laat Peter van Gestel ons meegenieten van zijn tegendraadse visie op jeugd en literatuur. De redactie is hem zeer dankbaar voor de columns die hij het afgelopen jaar voor Literatuur zonder leeftijd schreef. Om de spanning er een beetje in te houden, beloven wij u dat daar nog mooie dingen van zullen komen, en vertellen we over de nieuwe columnist alleen dat hij uit het zuiden komt maar geen vreemdeling is in Amsterdam.

Wie veel verhalen wil, moet verre reizen maken, zei mijn vader vroeger. En ook daarvan vindt u in dit nummer een aantal varianten. Selma Niewold verhaalt over de ontwikkelingen in het werk van Els Pelgrom. Sjoerd Kuyper laat ons meegenieten van zijn reizen door de literatuur van Anne Holm. De brieven die hij haar schreef en schrijft,

[p. 4]

onthullen hoe hij leest en las, maar ook hoe een auteur schrijft, waar hij zich door laat inspireren of afschrikken. We verheugen ons nu al op de volgende afleveringen van zijn correspondentie.

Helma van Lierop vraagt zich af of het oude meisjesverhaal verdwenen is dan wel vervangen door een nieuwe vorm van meisjesliteratuur en kauwt daarbij haar tanden stuk op het werk van Veronica Hazelhoff. Kitty van Sitteren ontdekt mooie verhaallagen in Het vlot van Wim Hofman en Wilfred Takken probeert de knoop te ontwarren waarin de verhalen over de opkomst en de teloorgang van MikMak verstrikt lijken geraakt. De grens tussen droom en werkelijkheid is dikwijls vaag. Harry Overmeijer bekijkt het grensverkeer met andere ogen en gaat een discussie aan met Peter van den Hoven.

Ons laatste verhaal is anders dan het had moeten zijn. Het is een verhaal over wat niet meer gerealiseerd kan worden nu we zo vroeg afscheid hebben moeten nemen van Henk Figee.