Leven van Lutgart

(1899)–Anoniem Lutgart, Leven van– rechtenstatus


XLIII. Van din dat se die heilegen ende die ingle plagen te visiteerne. Die wale onthouden mijn gedichte 14440[regelnummer] Si mogen bi hen selven lichte Ga naar margenoot+Wel merken ende wel verstaen Dat Got Lutgarden heft gedaen In haren dagen menege eere Van welker si was schuldech sere 14445[regelnummer] Te dankene hem; oc sijn gewes Dat si dis wel volcomen es, Die hebben dat vertrec gehoert Daer af. Nu salic seggen voert Dat ic ten meesten wondre tic 14450[regelnummer] Van allen din dat ic noch ic Gescreven vant in andre viten Van magden ende van ermiten Ende oc van andren Godes karen, Hoe wel dat si met Gode waren. 14455[regelnummer] Nu hoert wat noch die Iacobijn Daer seget, wies die maget fijn, Lutgart, in bichten teenen tide Ende oc al wenende hem verlijde.
[pagina 142]
Hi seget daer dat hem Lutgart, 14460[regelnummer] Die vrowe, lijde al ongespart Dis selves dat ic u bescrive, Dat overleden ijare wive Sent dat die Godes sone hare oghen Quam tote hir neder selve droegen 14465[regelnummer] Met sire coningliker hant Gelijc dat ic u eer ontbant Daer noit dages in ne ginc Die sonne in sedeleGa naar voetnoot1, eer ontsinc Die maget bodeschap van Gode, 14470[regelnummer] Ende eer hi sendde sinen bode Ga naar margenoot+Te sire wel gerakder brut Daer hi met sendde sijn salut Der maget fijn op elken dach Daer si in knigebede lach. 14475[regelnummer] Noch seget voert die predekare Dat quamen elkes dags te hare Bi drin, bi viren daren binnen Die sante beide ende die santinnen, Die alle visiteren quamen 14480[regelnummer] Lutgarden, die se wel bi namen Bekande ende die se wale ontfinc. Daer wart ontdekket selke dinc Die andren lieden was onkont Die sent vertrac hare sute mont 14485[regelnummer] Met staden haren specialen. Mar dikke mosten sijt verhalen Met beden, eer sijs wilde en waert Beghin; want nit ne was Lutgart Te licht in warden noch in daden, 14490[regelnummer] Mar emmer beidde si der staden, Ochte eer si seide, ochte eer si dede Die dinc; dat was der vrowen sede. Mar wildi horen wat die broeder Van sire gheesteliker moeder, 14495[regelnummer] Vrowen Lutgarden, noch beghit? En littijs u verwassen nit, Ic soudt u seggen. Nu hoert dan Wis noch beghit die goede man: Hi seget daer, al was dat sake 14500[regelnummer] Dat si so gerne ontfinc die sprake, Ga naar margenoot+Dat visiteren, die salute Daer elkes dags die Godes drute Met besech makden haren moet, Nochtan so plach die vrowe goet 14505[regelnummer] Verlijen dis al oppenbare Din welgerakden predekare, Dat si in ingel noch in sant Nie so volmakde raste en vant, Dat sijs har selven over gnoch 14510[regelnummer] Gepuït hilt; mar har gevoch Ende al har troest, dat was allene Got selve ende ander dinc negheene: Hi was der vrowen toeverlaet, Hi was har troest, hi was har raet, 14515[regelnummer] Ende al dat goet dat si begerde Beneden ende boven erde, Ende al daer si hare op verlit, Dat was hi selve ende ellesGa naar voetnoot1 nit. Mar wildi horen bi wat saken 14520[regelnummer] Ic u gewage derre spraken, Ic saelt u seggen: omme lat Dat selke menschen sijn so dat Van herten, dat si meer begheren Met groten sorgen hen generen 14525[regelnummer] In dese werellike pine Dan al van herten vri te sine, Gelijc dat was Lutgart, die goede, Die meer dat gheestelic ermoede Begerde metter Godes minnen 14530[regelnummer] Dan al dat heft die werelt binnen. Ga naar margenoot+Nu reste wi en lettelkijn Onss selven, want wi moede sijn Ende onss gemakes plegen gaen Eer wi dat derde boek bestaen 14535[regelnummer] Van derre viten, dat u wesen Soude al te lanc, wildiet u lesen Al ut; ende oc soudikker in Masschin vermoijen minen sin. Mar gaet u resten ende vroch 14540[regelnummer] Hir weder comt, want hir es gnoch Te tellne margen al den dach Van din dis voert die maget plach Van daer wijt selen laten nu. Nu gaet en wech, Got si met u. Amen.	margenoot+ f.250v^o. [tekstkritische noot]14462 l. vive. voetnoot1 d. i. onderging, eene zeldzame, aan de oude epische poëzie herinnerende uitdrukking. Vgl. mhd. ze sedele gán, gezegd van de zon (Lexer 2, 843), en Mnl. Wdb. op gademe. Sedel beteekent hier rustplaats, legerstede; eig. zetel, zoo b.v. Vaderb. 147 d: ‘Eusemianus ghinck voor mit sijnen knapen om die sedelen te versieren’, en Proza-Serv. 61: ‘een stadt vol alre vrouden, in welcker stonden siedelen op alle sijden.’ margenoot+ f.251r^o. margenoot+ f.251v^o. voetnoot1 Hetzelfde als els. Deze vorm, overeenkomende met ags. elles, was tot heden uit het Mnl. niet opgeteekend. margenoot+ r.252r^o.

Vorige Volgende

XLIII. Van din dat se die heilegen ende die ingle plagen te visiteerne.