Lux. Jaargang 2

[p. 218]

Gebed tot onze lieve Vrouwe van den goeden duik

Wij nemen hierbij voor onze lezers over uit ‘De Gelderlander’ een typisch oorlogsgedicht. Mogelijk is het ook in andere Katholieke bladen verschenen. Het gedicht verscheen anoniem, maar de schrijver blijkt een goed dichter te zijn. Het woord ‘duik’ in het gedicht betekent natuurlijk onderduiking.

Sterre der zee, schenk mij Uw hemellicht
Dat ik geruischloos sluipen kan langs 't pad
Naar 't hol, dat onder varens ligt verborgen,
Moeder van God, schenk mij het vergezicht
Van het geloof aan de eeuwigheid, opdat
ik niet verzink in het moeras der zorgen.

Heide en veen zijn nu mijn toevluchtsoord
Als eens voor U de ruigte der woestijnen,
Weer moest een volk in slavernij verkwijnen,
Weer heeft een land aan vreemden toebehoord,
Weer heeft een vijand kinderen vermoord
Weer kwam het juk de ticheldragers schrijnen.

Zoo 'k ooit gebeden heb in vol vertrouwen
Dat al mijn nooddruft diep begrijpen vond
Dan is het nu: Gij kent de striem der touwen;
Gij stondt er bij, toen 't marteltuig Hem schond.
De diepste smart van ooit heeft U doorwond;
Gij zijt van aller leed de Lieve Vrouwe.

Gij deelt de smarten niet in groot en klein
Dat is 't geheim van 't Goddelijk mededoogen.
Hoevelen er ook onderduikers zijn,
Gij zijt hun aller weg reeds langs getogen;
Gij kent de veilige slaap in 't stroo der dorpen;
Gij kent de smart, weer te zijn uitgeworpen.

[p. 219]

 

Gij deedt het lang voor ons; Gij kent het al;

 

Gij kent het binnenst van een paardenstal,

 

Gij weet hoe mest ruikt en hoe hoeven klinken

 

Bij nacht als schuiflend langs der kribbe rand

 

Een schim van onraad fluistert, en een hand

 

U meetrekt, tot de daken snel verzinken.

 

 

 

Gij kent de vlucht: 's daags hitte, 't nachtelijk vriezen

 

Het angstig zweeten, als de kruisweg komt

 

Achter 't bedriegelijk dunne scherm der boomen:

 

Geluiden, die zich in den nacht verliezen;

 

De schrik, wanneer een weg zich plotseling kromt

 

En er een schildwacht roerloos staat te droomen.

 

 

 

Maar zoo ik niet geloof, dat steeds mijn ziel

 

Onkwetsbaar blijft, zelfs als des vijands loopen

 

Zich richten op mijn hart, dat aan Uw heilig

 

Gebed is toevertrouwd; - dan nergens veilig

 

Ben ik een strooper, die zichzelf ging stroopen

 

Een jager, die in de eigen strikken viel.

 

 

 

Sterre der Zee, daal neer dus in mijn hart

 

en maak het stil, als vogels in hun nesten

 

die argeloos het zwiepend zwerk vertrouwen.

 

Hoe ik ook zwerf, toch steeds ten langen leste

 

Kom ik tot U, die zijt van onze smart

 

En onzen goeden duik de Lieve Vrouwe.

 

 

 

Schenk Uw mild mededoogen aan de boeren;

 

Bewaar mijn voeten voor den valschen klem

 

Van hen, die met den Duitschen vijand hoeren.

 

Dan, elken dag, als ik de dauw weer ruik

 

Zal ik U prijzen met gesmoorde stem

 

Gij, Lieve Vrouwe van den Goeden Duik.