Historie van Malegijs

Hoe Spiet een campe dede, tegen den verrader die poortier vander stadt.

SPiet die dese camp doen soude, en nam gheen harnas aen noch mes maer alleen sijn metalen colve, ende ginc ten crijte waert. Niet lange en had hi int perc gheweest, die verrader en quam wel gewapent int crijt. Ende doe hy int crijt quam, so ginc Spiet hem teghen ende wilde hem slaen met sijn colve, mer die verrader riep. Wildi so geringe slaen? Laet ons eerst segghen waerom wi hier ghecomen sijn. Spiet die van gheen segghen en wist die verhief sijn colve, ende sloech den verrader opt hooft dat hi ter aerden viel sonder een woort te spreken. Doe die verrader een wijl tijts geleghen had, so vraechde Spiet, oft hi hem op gheven wilde. Die verrader antwoorde. Hoe soudic mi op geven, ick en ben noch niet verwonnen, tsal u noch naerder gaen. Ende met dien sloech hi na Spiet ende meende sijn hant af te slaen, ende sloech op de colve dattet vuer wt sijn messe spranck. Spiet dit siende sloech hem noch eens op sijn hooft, dat hem tbloet ten monde wt schoot ende hi greep hem biden beenen ende sleepten voorden hertoge, ende hy ont-

[p. 111]

wapende hem. Ten lesten bequam hi, ende Spiet vraechde hem, of hi hem opgeven wilde, ende belijden die verraderie. Doe riep hy. O edel hertoge doet mi gracie, want ic bekenne dat ic die doot wel verdient heb, ende doe ghinc hi vertellen alle die verraderie also voorschreven is. Doe die heeren dese verraderie hoorden, so gingen si te rade met wat doot de verraders sterven souden. Ten lesten gaven die heren dat vonnisse als datmense stellen soude in eenen wagen ende voerense om die stadt, ende datmense op elcken hoec vander straten een ledt soude breken tot alle die leden gebroken zijn ende dan salmen haer vleesch bestrijken met zeem, ende settense so levende op een radt buyten der poorten daer si die Turcken in lieten. Terstont waren daer twee dienaers die den wagen bereyden ende daer op een banc, ende daer waren die verraders op gedaen ende terstont waren haer voeten gebroken. Die verraders riepen seer vervaerlic ende vloecten malcanderen. Ende doe si buten der poorten waren, doe settemense levende op een radt, ende terstont waren si al swaert met vliegen, ende so leefden si twee dagen in grooter pijnen. Doe dit gedaen was so gingen die heeren in die stadt. Daer wert gedaen so wie binnen Eggermont wilde woonen die soude huyshuere om niet hebben. Ende terstont was die stadt weder vol volcx.