Logo DBNL
Roman van Moriaen (1878)

Roman van Moriaen

(1878)–Anoniem Moriaen–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Moriaen.
Lancelot III, 42547-47250.

I.
Van [enen riddere dien] Perchevael gewont hadde ende t Arturs hove sinde.

 
Ons maect cont die aventure
 
Van enen riddere nu ter ure,
 
Die Moriaen was geheten.
 
Som die boeke doen ons weten,
5
Dat hi Perchevals sone was,
 
Ende som boke secgen oec das,
 
Dat hi was Acglavaels soene:
 
Perchevaels broder was die goene,
 
Ende so was hi Perchevaels broder kint;
10
Want men wel ter waerheit vint,
 
Dat Perchevael ende mede Galaet
 
Beide bleven, dat wel verstaet,
 
Maget doet biden grale.
 
Om dit secgic van Perchevale,
15
Dat sijn sone nine mach wesen;
 
Maer ic hebbe in boken gelesen,
 
Dat Moriaen was sijns broder sone.
 
Ende an ene morinne was die gone
 
Gewonnen; ende oec ten selven tide
20
Dat Acglavael sochte wide ende side
 
Lancelote, die verloren was,
 
Alsmen hier te voren las.
 
Ic wane die gene die Lancelote maecte,
 
Dat hem in sijn dichten vaecte,
25
Dat hi vergat ende achterliet
 
Van Moriane dat scone bediet.
 
Mi wondert wies si hen onderwinden,
 
Die dichten wilt ende rimen vinden,
 
Sine volbrachten daer af die tale.
30
Die coninc Artur sat tenen male
 
In Bertangen ende hilt hof
 
Om te merre sinen lof;
 
Ende daer die hoge liede saten
 
Over die tafle ende aten,
35
Quam een riddere in gereden.
 
Het was in Arturs tiden seden,
 
Datmen gene porte sloet,
 
Noch weder cleine no groet;
 
Waer so die coninc hilt hof
40
Wie so wilde ginc in ende of.
 
Dus quam die riddere in gevaren
 
Daer die hoge liede waren.
 
Al woude hi beetten hine mochte,
 
Hi was gewont so onsochte.
45
Het stont den riddere herde onsiene;
 
Hi hadde wonden meer dan tiene:
 
Vander minstere en soude wesen
 
Te rechte engeen man genesen.
 
Dus quam die riddere beraden:
50
Sine wapine ende sine gewaden,
 
Ende sijn ors scone ende groet,
 
Dat was al beverwet roet
 
Algader met sijns selfs blode.
 
Den riddere was wee te mode,
55
Ende hi was gewont onsochte;
 
Nochtan groetti so hi best mochte
 
Alle die heren vander zalen,
 
Maer heme gebrac daer ..... talen:
 
Dat dede hem die sware smerte
60
Van den lede van sire herte.
 
Ende min her Walewein, die dede
 
Dicke menege hoveschede,
 
Want hijs al sijn leven plach,
 
Tirst dat hi den ridder sach,
65
Spranc hi op al sonder beide
 
Ende hivene uten gereide
 
Ende setten van den orsse op deerde,
 
Den riddere dien so vele deerde.
 
Hine mochte sitten no gaen,
70
Noch op sine vote gestaen.
 
Doe dedene Walewein dragen,
 
Daerne die hoge liede sagen,
 
An dene side vander zale,
 
Om te verhorne die tale,
75
Op ene coetse herde sochte.
 
Doe hi met pinen spreken mochte,
 
Hiet hi datmen hem dade uut
 
Al dat hi hadde, toter huut,
 
Ende dat menne warme decke
80
Ende bereide ende berecke,
 
Ende gave hem soppen in wijn claer.
 
Her Walewein soude hem daer naer
 
Begaden alsmen pleget wonden;
 
Men hadde niet te dien stonden
85
Arsatere vonden alsoe goet,
 
Alse verre als God de sonne scinen doet:
 
Van dat hi hem wilde onderwinden
 
Ende daer hi dlijf an conste vinden,
 
Dat en mochte niet bederven,
90
Noch van genen wonden sterven.
 
Doe seide die riddere diere lach:
 
‘Wacharme! ende ic en mach
 
Noch weder eten no drinken:
 
Die herte begint mi ontsinken,
95
Die ogen beginnen mi vergaen.
 
Ic vruchte ic sal sterven saen;
 
Maer haddic gemogen leven,
 
Ende mi God hadde gegeven,
 
Soe dat sijt alle hadden geweten,
100
Die bi mi nu sijn geseten,
 
Ic hadde gerne mine gedochte
 
Geseit den coninc, daer icken om sochte,
 
Al ut ende ut, van inde torde,
 
Dat ic nine loge van enen worde,
105
Alsict best conde genomen.
 
Noetsake dede mi hier comen.’
 
Doe seide Walewein, die gode:
 
‘Her riddere, nu sijt al sonder hoede
 
Vander doet op desen tijt:
110
Ic hope gi hebben selt respijt,
 
Want ic sal u hulpen sciere.’
 
Doe trac hi ut sire aluwire
 
Een cruet, dat was also goet,
 
Dattet stelpte mans bloet
115
Ende verlichte al ongesonde.
 
Hi staecs den riddere inden monde
 
Ende deets hem eten allettelkijn.
 
Doe verlichte therte sijn,
 
Ende begonste drinken ende eten
120
Ende sijns leets vele vergeten.
 
Tirst dattie dinst was gedaen,
 
Quam die coninc Artur gegaen
 
Toten riddere daer hi lach,
 
Ende seide: ‘God geve u goden dach,
125
Live her riddere; maect mi cont,
 
Wie heeft u dus sere gewont?
 
Ende quaemt bi uwen scouden?
 
Ende bleeft den riddere onvergouden,
 
Die u dede dit sware verdriet,
130
Doe hi achters van u sciet?’
 
Die riddere seide: ‘Ic maecs u vroet,’
 
Toten coninc, die vor hem stoet.
 
‘Ic hebt gesekert ende gesworen:
 
Mijn eet en blieft niet verloren:
135
Ic saelt u secgen overwaer.
 
Dies es leden seven jaer,
 
Dat ic onderginc van gode;
 
Doe dwanc mi so deermode,
 
Dat ic ne wiste wat verteren.
140
Doe moestic mi met rove generen;
 
Mine tienden waren vercocht,
 
Ic hadde min goet al overbrocht
 
Ende min erve ende min leen,
 
Soe dat mi en bleef negeen
145
Van al dat mi min vader liet,
 
Doe hi vander werelt sciet.
 
Mi en was een twint niet bleven:
 
Ic hads vele dor Gode gegeven,
 
Want ic harde lange stonde
150
Tornoye ende tafelronde,
 
Daer ic min goet al verteerde.
 
Wie soe smijns iet begerde,
 
Waest dor dere, waest dor Gode,
 
Was hi knape, was hi bode,
155
Hine keerde niet omberaden;
 
In stont heme in staden
 
Die iwent ane mi sochte,
 
Tes ic min goet overbrochte.
 
Doe moestic varen achter lande,
160
Ic moets lien, al eest scande;
 
Wie so quam in min gemoet,
 
Vordi penninge of ander goet,
 
Waest pelegrim oft coepman,
 
Ic dede den raet dat ict gewan.
165
Mi mochte lettel goeds ontgaen:
 
Ic hebbe menege ondaet gedaen.
 
Nu es leden die derde dach,
 
Dat ic voer om min bejach:
 
Een riddere quam in min gemoet.
170
Sijn ors docht mi wesen goet,
 
Dat ict begeerde vor alle dinc;
 
Ende daer ic naden breidel vinc,
 
Ende icken beten hiet op deerde,
 
Was hi gereet met sinen swerde,
175
Ende gout mi so met enen slage,
 
Dat ic vergat al mire mage
 
Ende al dat mi nie toeginc:
 
Sulc was die slach, die ic ontfinc.
 
Wat ic mi keerde ter were
180
En besloet mi niet ene pere,
 
Sine slage waren so groet
 
En wogen seerre dan loet.
 
Hi dorsloech mi mine wapine,
 
Dats ter meneger stat in scine,
185
Dor min lijf ende dor min been:
 
Van mi ne droech hi slach negeen,
 
Die hem comen mochte te deren.
 
Daer moestic hem sekeren ende sweren
 
Ende oec min trouwe geven,
190
Om te lingene min leven,
 
Dat ic tot u hier comen soude
 
Also scire ende also houde
 
Alsickere mochte geriden,
 
Ende langer niet ontbiden,
195
Ende leveren mi u gevaen.
 
Ende ic hebt also gedaen,
 
Want ic come u te genaden
 
Van allen minen mesdaden,
 
Die ic ter werelt nie gewrachte,
200
Waest in daden, waest in gedochte.’
 
Doe seide die coninc: ‘Wetti iet
 
Wie hi was, ende hoe hi hiet,
 
Die u nu sinde hareward,
 
Ende hoegedaen was sijn part,
205
Oft wat tekene hi draget?’
 
Die riddere seide: ‘Des gi mi vraget
 
En canic u niet gemaken vroet;
 
Maer hets al roet als een bloet,
 
Des ridders ors ende sine wapine;
210
Ende hi es een Waloes in scine
 
Bi sire talen ende bi al dien
 
Dat icker ane conde gesien.
 
Daer toe es sine macht so groet,
 
(Ic waen men nigeren sine genoet
215
Ne soude vinden in kerstenhede,
 
Noch so goden riddere mede,
 
Dat magic arme secgen wel,)
 
Dat mi dongeval daer gevel,
 
Dat ic quam in sijn gemoet
220
Dor ander sake dan dor goet.’
 
Doe seide die coninc Artur voren
 
Dat sijt alle mochten horen,
 
Dat min her Perchevael ware.
 
Hi nam hem selven biden hare
225
Ende traect sere van evelen mode,
 
Ende sprac: ‘Al benic here van gode,
 
Ic mach secgen vrindeloes.
 
Sint ic Perchevallen verloes,
 
Dat magic secgen harde wel,
230
Ende mi dongeval gevel,
 
Dat hi wille hadde ende gere
 
Te sokene tgrael ende spere,
 
Dat hi vinden nine can,
 
Heeft hi mi menegen ondegen man
235
Te minen hove gesint gevaen
 
Dor ondaet, diese hadden gedaen,
 
Ende die hi met sire cracht dwanc;
 
Nember moesten sijs hebben danc!
 
Nu ne hebbic ridder so gedaen,
240
Die dor mi nu dar bestaen,
 
Dat hi mi Perchevale sochte
 
Ende te minen hove brochte?
 
Ic benre sere gecrinct of
 
Ende min lant ende min hof,
245
Dat ic sijns hebbe gedeert
 
So lange: ic benre bi onteert.
 
Dies benic oec boven mate
 
Drove.’ Doe sprac die drossate,
 
Her Keye: ‘Ic salne halen, Godweet,
250
Wedert Perchevale si lief oft leet,
 
Ende bringen hier tuwen hove,
 
Dien gi priest van selken love.
 
Nu geloves mire tale,
 
Al ware hi gegoten van metale,
255
Ic bringene levende ofte doet.
 
Biden here, die mi geboet!
 
Her coninc, es dit u nu gnoech?’
 
Doe stont Artur ende loech,
 
Ende alle die ridders, die horden
260
Keyen secgen dese worden.
 
Doe seide die coninc weder:
 
‘Her Keye, legt dese tale neder:
 
Gi sout u scamen te rechte altoes
 
Daer gi horet nomen den Walois.
265
Hebdi nu alrene vergeten
 
Des gi u hier vore had vermeten,
 
Gelijc dat gi hier nu doet,
 
Ende gi quaemt in Perchevaels gemoet,
 
Doe gine een stic had gesocht?
270
Dies waerdi harde ombedocht;
 
Gi wanettene bringen jegen danc:
 
Die riddere hine was niet so cranc,
 
Hine stac u, dat u wel sceen,
 
Dat gi braect u canefbeen,
275
Ende dede u oec met onneren
 
Beide die vote opwerd keren.
 
Haddi gewilt, hi had u doet.
 
Idel beroem es scande groet!
 
Ende hordic u meer gewagen,
280
Dat gi naden riddere jagen
 
Wout, ic sout u weten ondanc.
 
Hi acht luttel op u bedwanc:
 
Daer moet een ander ombe riden,
 
Salic getroest werden ten tiden
285
Van desen riddere nu ten dage.’
 
Her Walewein sprac: ‘Het scient ene sage,
 
Her Keye, dat gi ons gewaget.
 
Wanner dat een man daget
 
Ende dattene God so lange spart
290
Dat gaet ten hondert jaren ward,
 
So werd hi een deel onvroet.
 
Also donct mi dat gi doet.
 
Nu geloves mire tale:
 
Quaemdi noch an Perchevale,
295
Ende leidi hem iet te voren
 
Anders dan hi wilde horen,
 
Biden here vanden trone,
 
Gine dorstet willen om conincs crone,
 
Die hier here es vanden lande,
300
Hi soude u doen so grote scande.
 
Ic kinne so wale sine seden,
 
Dies es lange wile leden:
 
Wanneer hi es wel gemoet,
 
Ende men belgen nine doet,
305
Soe es hi sachte als een lam;
 
Maer alse menne maket gram
 
Dan es hi tfreesselijcste diet,
 
Dat God nie gewerden liet:
 
Dusgedaen sijn sine maniren.
310
Hi es hovesch ende godertiren
 
Jegen arme ende jegen rike
 
Ende jegen die werelt gemeinlike,
 
Alsmenne belgen nine doet;
 
Maer alsmen verwandelt sinen moet,
315
Sone vondemen nigeren sine genoet.’
 
Al tselve seide her Lanceloet;
 
Ende alle, die waren in die zale,
 
Volgeden heren Waleweins tale
 
Ende gaven Perchevale lof.
320
Daer was menech drove int hof
 
Omden coninc haren here,
 
Omdat hi hem mesliet so sere.
 
Doe seide der aventuren vader:
 
‘Bi ons heren macht algader,
325
Ende bi hem selven namelike,
 
Die here es in hemelrike,
 
Nu ne licgic nembermee
 
Boven enen nacht oft twee,
 
In sal riden toten stonden
330
Dat ic Perchevale hebbe vonden,
 
Ofte dat ic hore enege niemare,
 
Waer dat hi becomen ware;
 
Ende ic salne te hove bringen,
 
Welt hijs mi dan gehingen
335
Ende hire met mi wille comen.
 
In wille mi vorder niet beromen.’
 
Doe seide Artur: ‘Godeweet,
 
Dits mi beide lief ende leet.
 
Gerne soudic Perchevale sien,
340
Mochte mi tgeluc gescien;
 
Ende qualike magic uwes ontberen.
 
Dus hebbic bliscap ende deren;
 
Maer trouwen, neve, dats mi leet,
 
Soudi breken uwen eet.
345
Nu gereit u dor u doget,
 
Ende rijt wech so gi irst moget.
 
Ende soeket mi Perchevale.’
 
Doe spranc op met deser tale
 
Mijn her Lanceloet van Lac:
350
Hi quam doe vort ende sprac,
 
Ende seide hi sout aventuren
 
Ende nemen dats hem mochte geburen,
 
Ende Perchevale soeken varen
 
In allen landen harentaren;
355
‘Ende magic gevinden den ridder fier,
 
Opdat ic mach, ic bringen hier.
 
Ic sal mi gereiden ende henen riden:
 
Ic wille langer niet ontbiden;
 
Mi donct ane des conincs tale,
360
Hine hebbe Perchevale
 
Hi sal werden uten kere.
 
Ic sal wech riden dor sine ere.’
 
Doe seide Artur, die coninc:
 
‘Her Lanceloet, van derre dinc
365
Soe waent u bat beraden.
 
Het mochte mi lichte sere scaden,
 
Souden mi mine ridders ontriden,
 
Ende quamic in orlogen ende in striden,
 
Alsic dicke hebbe gedaen,
370
Het mochte mi lichte te quade vergaen.
 
Ic hadde lant ende crone verloren
 
Over menegen dach te voren,
 
En hadden mine ridders gewesen:
 
Bi hen benic al genesen.’
375
Doe seide min her Lanceloet:
 
‘Biden here, die mi geboet,
 
Ende ten joncsten dage sal domen,
 
Come datter af mach comen,
 
Sint dat Walewein henen rijt,
380
Ic ben die na hem niet ontbijt;
 
Ic sal proven omme geval
 
Ende aventuren al jegen al
 
Wat dat ic van Gode houde,
 
Want hi sochte mi met gewoude,
385
Doe ic was in hemeliker stede,
 
Ende brachte mi te hove oec mede.
 
Om dat benic hem sculdech trowe.’
 
Het weende al, vrowe ende joncfrowe
 
Ende ridderen ende knapen tien tiden,
390
Om dat Lanceloet wech wilde riden.
 
Her Walewein die ne vergat niet,
 
Dat hi den gewonden riddere behiet,
 
Dat hine wel soude genesen;
 
Ende ginc daer hi lach mettesen,
395
Ende verbant hem al sine wonden,
 
Ende begadese soe tien stonden,
 
Dat si genasen eer iet lanc.
 
Het moeste genesen an sinen danc
 
Daer hi die hant ane dede.
400
Alle die vanden hove mede
 
Waren drove om haer vermeten.
 
Daer was des avons lettel geten
 
Om die heren, die tien tiden
 
Smargens wilden henen riden.
405
Nu selewi swigen van deser clagen
 
Ende van Waleweine vort sagen,
 
Ende van Lancelote nu ter steden,
 
Die nu beide en wege reden.

Vorige Volgende