Neffens dit Tafereel hingh noch een ander, dat minder was, daer in dat gheschreven
stonden eenighe Ghedichten, daer den ontfanger der voorseyde beschrijvinge van de Kerck der
Deught, zijnen jonstighen seynder vriendelijck mede bedanckt hadde, ende waren dese:
Dry Danck Klinck-dichten.
1.
DYn groet my toegeschickt, o Mander, vrient oprecht,
Is my behandight wel, op 't hooghst ooc aengename,
Doch (so den hooghsten weet) int hert' ick my des schame,
Alsulck (te grooten lof) als my dijn Jonst opleght.
In Deught ben ick al t' arm, in Konst ooc veel te slecht,
Hier merck ick (vrient) dat liefd' tot maet is onbequame.
Wat ben ick aerdworm weerd? oneere, schand', en blame,
Sulcks (ben ick) mijn gemoedt met duysent tuygen segt.
Dies ick den hooghsten bidd', met herten onvermetel,
Dat hy in 's Deughden Kerck my gunnen wil een Zetel,
(Sulck Een is Noodigh elck, die hier zijn Heyl bemint.)
Dat ick met eyghen liefd' my nimmermeer en Ketel,
Oock niet ondancbaer zy dijns weldaets, noch vergetel,
En 't quaet dat in my is, door hem de Deught verwint.
2.
ICk acht, o Mander, vrient, dat quam van boven dalen,
Des Hemels Konst-Godin, verselschapt met de schaer
Der neghen Susters eel, end' dat sy bracht met haer
Haer lieven broeder Sol, met zijne gulden stralen:
Ja dat sy al hun schuldt dy wilden nu betalen,
Die sy voor dijnen dienst dy schuldigh zijn voorwaer,
Mits my onmog'lijc dunct, dat sterf'lijc Mensch so klaer
[pagina 122]
[p. 122]
Der Deughden Kerck alleen soo konstigh soud' afmalen.
So veel aengaet de gunst, die ghy dijn vrienden toont,
DenGold, ons weerden vrient, hebt ghy terecht gekroont,
Den schrijvendenRaset, wiens deught ghy ooc wel treffet:
Maer, vrient, ten raect my niet, dat gy (na liefds gewoont)
My meer als tam'lijc is, in Deught en Konst verschoont,
End' naer u gunste groot veer boven maet verheffet.
3.
ALsoo ick stracks met lust end' ernst oock overlas
Den welgesmeedden schilt, voor groete my gesonden,
Hebb' ick my (hertsen vriendt) diep in u schult gevonden,
End' te betalen die, docht my wel reden was.
Dan so my macht ontbreect, ick (vriendt) u op dit pas
Maer wat op rek'ningh geef, end' blijv' in u verbonden
De dagen die ick leef, als vriendt veel vrientschaps ponden.
Die gheeft 't geen hy vermach, stelt vriendt te vreden ras.
Den wijsen Dichter riet, een Danck-dicht my te dichten,
Oft in des vrientschaps wet noch yemant mochte stichten,
Als groet seynd' ickt tot dy, bevonden vriendt lofbaer.
In 't dadelijck bewijs doo'n my de vuyl Harpijen,
Met haer onreynen dreck sy comen my bestrijen,
Dus werdt u 't hooghste goedt gewenscht in 't gulden Jaer.
Auteursrechtvrij