Nederlandsch Museum. Vierde Reeks. Jaargang 2

[p. 226]

Waterlelie.

De vijver slaapt in 't middaggloeien;
Geen zuchtje, dat zijn spiegel plooit;
Op 't dichte schermgeblaârt verstrooid,
Ontelb're kleine knoppen groeien.

Een lieflijk kind, vermoeid van stoeien,
Ligt in der oeverwilgen schaâuw;
Haar mijmrend oog vraagt: of nu gauw
De waterlelies zullen bloeien.

Voelt ge ook uw hartje, kindlief, groeien?
De lelie zuigt uit diepten kracht;
Dan rijpt de zon haar... onverwacht...
Daar breekt de reine bloem haar boeien!
W-a.