Nederlandsch Museum. Vierde Reeks. Jaargang 2

[p. 227]

Meidoorn.

Scherpe doren, zoete geur;
Frischgroen loover, witte bloeme;
Welken schat de meimaand roeme,
Zoek bij haar te kust en keur -
Allen gaat beur doren veur!

'k Was een knaapje, in Mei zoo blij;
'k Ging naar buiten, meidoorn plukken;
Scheurde ik haast mijn hand in stukken,
Och, die pijn was gauw voorbij -
Buurmans Grietje dankte mij!

Want haar moeder kwijnde al lang:
In 't vertrekje, duf en duister
Bracht de meidoorn lenteluister,
Duinenlucht en vogelzang -
't Was voor háár mijn laatste gang!

Waar zij uitrust van haar leed,
Plantten wij de meidoornloten;
Een, die wortel beeft geschoten,
Thans, als heester hoog en breed,
't Ned'rig graf in lommer kleedt.

'k Werd een jongling, ging op zee;
Kwam terug en - waar wij scheidden,
Zag ik Grietje mij verbeiden:
Bij beur moeders legersteê...
‘k Ging weer heen - heur hart ging meê!
W-a.