Neerlandia. Jaargang 86

[p. 82]

Algemeen-Nederlandse Kroniek

Strukturen

Viering 25 jaar interparlementaire Beneluxraad

Op 7 mei werd in Den Haag het 25-jarig bestaan gevierd van de Raadgevende Interparlementaire Beneluxraad. Naar aanleiding hiervan werd aan de drie regeringen het ‘Manifest voor een Benelux-relance’ voorgelegd.

Tijdens zijn toespraak wees Eerste-Minister W. Martens op de belangrijkheid van het manifest en zei dat het gewettigd is te verwachten dat de regeringsleiders van de Benelux op het manifest een gepast antwoord zullen geven. Martens verklaarde verder nog dat het manifest met zijn 17 aanbevelingen ongetwijfeld een belangrijke bijdrage betekent tot het uitstippelen van de koers die de 3 landen in de komende jaren gezamenlijk zouden kunnen voeren.

De Nederlandse premier Van Agt had het in zijn toespraak eveneens over ‘het unieke voorbeeld van de internationale integratie van de Benelux’. Hij vergeleek de Benelux met ‘een dier dat benaderbaar is, maar dat men toch niet zonder respect dient te bejegenen’.

Bemanning scheepslui op sleepboten

In onze vorige kroniek deden we reeds melding van het gerezen conflict tussen de Nederlandse en Belgische sleepbootmaatschappijen over het aantal bemanningsleden op sleepboten.

Momenteel zoeken de juridische raadgevers van de beide partijen uit hoeveel het minimum aantal scheepslui is dat zeeslepers moet bemannen.

De Belgische Bond van Transportarbeiders (BTB) beschuldigde de Nederlandse maatschappij Muller ervan met te weinig bemaningsleden te varen en eiste daarom dat elke Mullerboot die van en naar Gent vaart minstens 5 koppen zou tellen.

Volgens de Belgische reglementering dienen sleepboten op Belgische wateren naargelang het aantal paardekracht 5, 7 of 9 bemanningsleden aan boord te hebben.

De advocaten van Muller zijn nu tot het besluit gekomen dat de Belgische eis niet van toepassing is op buitenlandse schepen. Verder zijn ze van oordeel dat het hier een arbeidsrechterlijke wetgeving betreft waaraan werknemers op vreemde schepen niet onderhevig zijn.

Realisme... of de klok voor jaren teruggedraaid?

Na de feitelijke realisatie van de culturele autonomie en de installatie van deelparlementen (gewestregeringen) is het federalistisch denken in een ware stroomversnelling terecht gekomen. Het economisch federalisme is reeds decennia lang het strijdpunt van de Vlaams-nationalisten en de laatste jaren is er tevens binnen bepaalde CVP-kringen een tendens naar economisch federalisme te bemerken.

Vanuit de traditionele partijen werd deze idee steeds als onrealistisch van de hand gewezen, en de reactie der ‘unitaristen’ heeft nu geleid tot de oprichting van een pluralistische studiekring.

Minister van State Robert Houben (CVP) heeft zowat de leiding genomen van de ‘revolte der gematigden’, een campagne van politiek vooraanstaanden tegen een ‘al te verregaande en ondoordachte’ regionalisering.

Ondervoorzitters van dit nieuw ‘Studiecentrum Politieke Instellingen’ (Egmontstraat 11, 1050 Brussel) worden de hh. M.-A. Pierson (PS) en Guy Schrans (PW). Onder de initiatiefnemers van de nieuwe VZW bevinden zich vooraanstaanden uit de socialistische (E. Close, R. De Kinder, R. Stevenant en P. Vermeylen), de liberale (F. Grootjans, R. Henrion, O. Vanaudenhoven en H. Vanderpoorten) en de katholieke partij (A. Coppé, A. Gilson, Harmel, L. Moyersoen, baron Snoy et d'Oppuers en H. Van Rompuy).

Het studiecentrum wil zich vooral toeleggen op de gevolgen van de splitsing op economisch, industrieel en politiek gebied. Zo stelt de ‘nota-Houben’ dat de ontworpen structuur (wetten van 8 en 9 augustus) technisch niet leefbaar is: er bestaan vier regeringen met onduidelijk afgebakende bevoegdheden (de bevoegdheids- en belangenconflicten worden geïnstitutionaliseerd) en men stelt vast dat nu al de economische bevoegdheden meer gesplitst zijn dan in gefederaliseerde landen.

Verder is het studiecentrum van oordeel dat federalisme met twee of met drie nooit leefbaar is. De studiekring vindt het een ‘positief gegeven’ dat het huidige regeringsprogramma van de katholiek-liberale coalitie de regionalisering van de vijf national sectoren (staal, steenkool, glas, textiel en scheepsbouw) afwijst, maar men betreurt dat de regering de administratie en de parastatale instellingen wil aanpassen en aan de gemeenschappen financiële middelen wil verstrekken.

In zijn nota gewaagt R. Houben van dubbelzinnigheid: de politieke partijen goochelen met het begrip autonomie zonder in te zien dat er een tegenstrijdigheid is tussen de autonomie en het behoud van België.

En om dit laatste is het allemaal te doen bij het ‘Studiecentrum Politieke Instellingen’.