Neerlandia. Jaargang 86

Cultuur

IJzerbedevaart

Zondag 4 juli had in Diksmuide de 55e IJzerbedevaart onder ruime belangstelling plaats onder het thema: ‘Welvaart in eigen handen’.

Traditiegetrouw ging men van start met een plechtige eucharistieviering, opgedragen door Anton Van Wilderode, Jef Sterck, Ignace de Sutter en R. Aernouts.

Bij het dodenappel werden dit jaar zowel de frontsoldaten gehuldigd, als diegenen die onlangs stierven en hun leven in dienst van de Vlaamse beweging hadden gesteld. Tevens was er de groet uit Noord-Nederland vanwege M.J.A.R. Dittrich, voorzitter van het Algemeen-Nederlands Verbond - Nederland. Hij dankte de Vlamingen voor hetgeen zij verwezenlijken voor de handhaving en uitbouw van de Nederlandse Culturele eenheid. Hij herinnerde aan de ondertekening van het Taalunieverdrag en het 38e Algemeen-Nederlands Congres en zei dat men er zich van bewust moest zijn dat de Nederlandssprekenden in Europa een culturele macht vormen waaraan niet valt voorbij te lopen.

Tot slot pleitte hij er vurig voor dat het gemeenschappelijk radioproject, Radio Delta - ‘Een machtig instrument om het werkelijke zijn van de Nederlandse culturele eenheid te bewijzen’ - tot stand zou komen.

In zijn toespraak onderstreepte de voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, Paul Daels, nogmaals de noodzaak van een echt autonoom Vlaanderen. Hij was van oordeel dat Vlaanderen driemaal getroffen wordt: door de crisis zelf, door het ontbreken van eigen politieke macht voor Vlaanderen, en door het ‘Belgisch’ onrecht.

Met name de staalpolitiek van de overheid kreeg het hard te verduren: ‘Volgens recente verklaringen van de regering zullen nog 49 miljard overheidsfondsen aan de Waalse staalnijverheid toegekend worden. Méér niet, zegt men! Alsof het nog niet meer dan genoeg en reeds veel te veel is geweest’.

P. Daels pleitte er dan ook voor om de hele industriële politiek aan de gemeenschap over te dragen, en drong aan op splitsing van de openbare kredietinstellingen en een eigen fiscaliteit. Tevens reikte hij in naam van heel de beweging de hand aan de Vlaamse deelregering die de weg is opgegaan van internationale erkenning en aanwezigheid in het buitenland. Hij bezwoer de Vlaamse deelregering verder te gaan op de ingeslagen weg.

Vervolgens deed P. Daels ook een oproep voor de ontwapening: ‘Daarom eisen wij concreet dat eindelijk werk wordt gemaakt van de geleidelijke omschakeling van de Belgische wapenindustrie naar burgerlijke doeleinden’.

Tevens pleitte de voorzitter ook voor amnestie en zelfstandigheid voor de Vlamingen in het hoofdstedelijk gebied Brussel. De 55e IJzerbedevaart werd afgesloten met de belofte van trouw aan het programma door de weduwen van de Vlamingen die voor Vlaanderen vielen of die door hun Vlaams zijn en hun actie veel te lijden hadden.

Drs. B. de Hoog: ‘gezamenlijkheid is het sleutelwoord van de Taalunie’

‘We voorkomen met dit verdrag dat er afwijkende beslissingen worden genomen en we zorgen ervoor dat er alleen nog maar gezamenlijke beslissingen vallen. Gezamenlijkheid is het sleutelwoord van de Taalunie. Het moet een dynamiek op gang brengen om de integratie tussen beide landen te versnellen’. Dit verklaarde onlangs Drs. B. de Hoog, secretaris-generaal van de Taalunie, in een vraaggesprek met de Vlaamse krant De Standaard. (DS, 8-7-1982).

Drs. B. de Hoog, econoom en jarenlang ambtenaar van het Nederlandse ministerie van Onderwijs (directeur Internationale Betrekkingen), gaat per 1 januari op pensioen als secretaris van de Taalunie. Dan moet de voorbereiding van de Taalunie rond zijn en dient er een Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren gevormd te zijn met een daarbijhorend secretariaat.

Volgens de Hoog is de totstandkoming van een gemeenschappelijke spelling een van de meest belangrijke taken waaraan in de Taalunie moet gewerkt worden. Dit vereist, naar zijn mening, een eensgezinde opvatting daarover in Noord en Zuid.

Het tweede terrein waaraan de Taalunie moet werken is een gemeenschappelijke terminologie. ‘In onze beide landen hebben we momenteel twee instituten daarvoor: het Belgisch Instituut voor Normalisatie in Gent en het Nederlands Normalisatie-instituut in Delft. Het komt wel voor dat deze instituten onderling overleg plegen bij de vaststelling van benamingen, maar dat moet systematisch gebeuren.(...) In het verdrag is bepaald dat er één terminologie in de wetgeving moet worden nagestreefd. Dat is overigens een kwestie van zeer lange adem, met talloze juridische struikelblokken’.

Momenteel doen zich de grootste moeilijkheden voor rond de samenstelling van het secretariaat.

B. de Hoog heeft reeds twee Nederlanders aangezocht die zich respectievelijk zullen bezighouden met de taalwetenschap en de media (de andere twee sectoren zijn onderwijs en letteren).

[p. 119]

Hij meent dat het welslagen van de Taalunie grotendeels afhankelijk is van de kwaliteit van de medewerkers: ‘Mijn eerste eis aan ongeacht welke medewerker is die van kwaliteit.(...) Deskundigheid op bestuurlijk vlak staat voorop, maar in België gaat bij benoemingen de politieke gezindheid voor alles.(...) De medewerkers van de Taalunie hebben een stimulerende functie. Zij kunnen alleen maar beslissingen nemen wanneer er een maatschappelijk draagvlak is. Maar aan de andere kant is het ook weer zo dat het kwalitatieve gewicht van de medewerkers van de Taalunie mogelijk maakt dat beslissingen in de maatschappij weerklank vinden’, aldus de Hoog.

Men kan enkel hopen dat men de Taalunie niet dood laat bloeden door gebrek aan bevoegde personen op de geschikte plaatsen. De Noord-Zuid integratie heeft al genoeg tijd laten verloren gaan om de benoemingen in sleutelfuncties te laten afhangen van politieke - en daarom vaak betwistbare - benoemingen.