|
| |
Alexander.
120[regelnummer]
Nu hoort wie dat was die ander:
Dat was de grote Alexander,
Philips sone van Macedone,
Die in Grieken drouch de crone.
Want so vromen metter hant
125[regelnummer]
Wanic dat men noit en vant,
So milden, hoe gheerne hi gaf,
Daer vint men grote wonder af.
Hem quam een arm rudder ane,
Om ghifte van hem tontfane;
| |
| |
130[regelnummer]
Hy gaf hem eene rike stat
Die mate sprac : "Wat soude mi dat?
Dese ghifte es mi te diere!
"Neen!" sprac Alexander, de fiere,
"Al dincket u meer dan ghenouch,
135[regelnummer]
Hout di altoes int ghevouch."
Dus wan hi de rike stede.
Persen wan hi, ende Meden mede.
Hi wan Ytalen, Grieken ende Affrique
Ende voer er dore moghendelike
140[regelnummer]
Up Darisse, diere crone in drouch;
Maer, wien hi vinc ofte slouch,
Met wapenen verwan, ende met miltheden,
Met duechden ende me hovescheden.
Daer hi eens naer Daerisse soude rijden,
145[regelnummer]
Soude hi over eene zee lijden,
Die dor tlant ghinc van Persile;
Doe droechde God, ter selver wile,
De zee voor hem ter corter stont,
Ende hi reet up den droeghen gront.
150[regelnummer]
Dit scrijft Josephus over waer.
Noch gheviel hem meer daernaer;
Doe hi up de Joden was gram
Ende up den berch van Caspien quam,
Vernam hi daer de Joodsche scharen,
155[regelnummer]
Die in den wilden berch waren
Om hare dorpelike sonden,
| |
| |
Gode bat hi, ten selven stonde,
In den wilden berch slote
160[regelnummer]
Doe ghinghen die berghen tsamen,
Daer si noit sindert uut ne quamen.
Noch negheen coninc dan hi
Ne besochte tlant van Indi,
Die tlant wonnen met ghewelt;
165[regelnummer]
Maer Alexander want, ende helt
Beede met campe ende met prighe
Up Poriusse, met groten wighe;
Ende alle de landen ende de staden
Dedi an hem souken ghenaden,
170[regelnummer]
Ende sochte dwonder datter in lach,
Dat noit coninc dan hi ne sach.
Hi was ter manen boem ende ter sonnen,
Daer wi niet af vinden en connen
Datter ye coninc quam dan hi.
175[regelnummer]
Hem was, voorseid, lesen wy,
Sine doot aldaer ter stede,
Waer hi sterven soude mede.
Hy was ten eerdschen Paradise:
Daer gaf men den eere van prise
180[regelnummer]
Eenen steen in der ghebare
Al oft theenen chynse ware
In Babilonien, onder de sine,
| |
| |
Was hi vergheven met venine;
Ende al de boden ghemeenlike
185[regelnummer]
Van al der weerelt conincrike,
Van allen riken, van allen landen
Brochten tseins in sine handen.
Doe hi starf, die heere stout,
190[regelnummer]
Ende XII jaer drouch hi croene.
IIIc jaer, nes gheene hoene,
Ende XIX, starf hi, te voren
Eer Jhesus Christus was gheboren.
195[regelnummer]
Seghet, ende ghewaghet des,
Dat nemmermeer ne comt heere
Te so sonderlingher eere,
Hi ne si wijs ende van letrren vroet,
Ende hem ne leere een meester goet.
|
|
Auteursrecht onbekend