Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 312]

Drie gedichten

De boomkikker

Uit de damp omhooggeklommen
waar insecten hongerig paren
blindelings elkaar verslinden
klemt hij zich met dunne groene
vingers aan de schilferstengels
staart uit dof beslagen ogen
in een stenen aandacht roerloos
naar het wervelen der muggen
slikt - onder zijn vloeipapieren
huid beweegt het - strekt voorzichtig
zijn viriele achterpoten,
mensachtig vóór de mensen
in een wrede morgenwereld
waar in het silurisch zonlicht
deze zelfde varenplanten
stekelige waaiers hieven
maar waar ik en mijnsgelijken
- nog aeonen ongeboren
ongedroomde creaturen -
niet de aarde, niet de zeeën
noch de hemel binnenklauwden
in een nooit te stillen honger
knagend aan de tijd, de ruimte,
parend, barend, om te doden.

[p. 313]

[Wordt zij nooit vrijgezongen?]

(Bij ‘Het eind van het lied’ van J. Slauerhoff)

Wordt zij nooit vrijgezongen?
Blijft zij gevangen in grond
verder niet losgewrongen
dan heup-hoog, haar open mond

donker en rond, om te baren
woorden vervoerd onvermoed
altijd gesmoord in de aarde?
Graaf dan, de nagels bebloed,

blind, stikkend in zweet en tranen,
zingend bezeten ontzind
om haar een weg te banen
vóórdat hetzinken begint.

[p. 314]

[Nu zijt gij overal]

Nu zijt gij overal
Elk woord, elk ding een val
waarin gij wordt gevangen
In alles blijft gij hangen.

Een nieuwe kwelling dit:
dat ik u wel bezit
maar nimmer kan begrijpen.
Hoe moet mijn speurzin rijpen.

Ik weet, gij eist die strijd
met uw onvindbaarheid
Gij zult mij steeds begeven.

Dit spel met u is leven.

HELLA HAASSE