Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 332]

Zelfportret

1.

een vreselijke vreugde de vleugelslag
staart gewapend en gespleten mijn droefheid na
en komt de nacht een pluim ballerina toe
en waait over
zoek de zachtplek in de kwelling
het bitter genot
in drieluikhoek wat zaad wat zand
zwelt het bloed tot een purper lied
geduldig op honing wachtend
wolkt de breuk het verraad de gepluimde glorie
in onbekende hoeken haakt de dag zich af
slaat een paal een postulaat een taal van nieuwland
dauw en dapper snijdt de dichter
bloemen en verraad tot schijfjes vermaak
want vroeg of laat
laat ik mijn schapen en mijn zinnen los.

[p. 333]

2.

de jongste zoon geboren uit de oudste dochter
zij staan naakt en netjes met de glimlach in de hand
zo steigert de bloem en zingt het paard
daarom
zet een teken
een schilferende zon
een mankend woord te kneden en te knagen te kennen en te kweken
tot valluik toe
sluit het geluk
(gaaf in het graf)
kraaien kringen deinend geweld
vrachten verraad in dat verdoemde huis
trillen de muren zingen de daken rook
te paard in deze nette stad loop ik verloren
de dichter.

[p. 334]

3.

wie kent de angst het verdwaasd geluk te verliezen
het spel niet te spelen de spijker niet te treffen
onbeweeglijk te sterven de afvaart is een bloemfontein
breekt de wolken door
supersonisch kleur ik mijn daken wit
mijn gezellen zijn reeds lang verraden
en zweet de zwartplek uit
uit ramen treint de woeste waakzaamheid
het gedwongen spoor is vlug gevonden
de heblust in de lusttuin
rond en rood genot te koop te paard
tussen brugge en brussel
100 kilometer wroeging en verraad.

[p. 335]

4.

het haken
naar de vroegbinding een zucht geweld
de strakke heropstanding der organen generaties winnen één dag
lachorkaan aan scherven
zich te pletter telt de vrouw der honingboer: dagen bijen bokalen,
te hoog de hoop
zij geeft zich aan palen en wortels
voorbeeldig het genot de weerstand
hoera en peilt dieper in het harnas langzaam vermaak
tot barsten toe de verten open
in breuk en zwam geboren springt de lente haar roeping voorbij
vergeelt mijn angst
de blauwe hinde achtervolgt de witte woede
bijtend in de perzik breek ik mijn kaaksbeen
de dichter waagt zich weer te ver.

[p. 336]

Gedicht

bij de vernissage der werken van marcel boon in de galerij altaïr te brussel op 10 januari 1967.

zie hoe de vlakken deinend de ruimte scheppen
- en alles is reeds gezegd -
dus kom ik hier wat pijlen halen voor
voor een ruimtesprong
en uit onmacht - bij gebrek aan een derde oog -
wat woorden strooien
om ermee te kijken
zo dan
bek-af sta ik hier
met gezwollen woorden die geen wolken raken
tussen taal en teken
wat wind te happen na de hinkstapsprong
of een arabesk te schrijven
op vlakken zoetland en ruimten zoutlucht
- om van het fluisteren niet te spreken -
de schelpen op de oren
de woorden waakzaam vallen
zwaar of glijden evenwijdig
want tussen klank en kleur

tussen vorm en licht

is geen grens te trekken
met miltvuur en wat milde regen
de weerstand te doorbreken
of een schaduw lam te slaan
langs rakelings geweld
na die gewaagde tocht toch nog gevierendeeld

[p. 337]

 

pijn-blij strompelend

 

op mijn laatste woorden en breek

 

de gloed van groene velden purper wordend

 

want brandbaar zijn de pluimen van een papieren vogel

 

daarom bleef deze dag mijn gepluimde taal op stal

 

want deze ruimten hier uit water en vuur gesprongen

 

ademen het licht

 

bek-af met mijn gezwollen woorden

 

en een zachte hand op mijn mond

 

- zo zacht gestenigd werd ik nog nooit -.

 

 

 

MARCEL VAN MAELE