Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 458]

Twee gedichten

Posthuum gedicht

Het fladderen van mijn jonge jaren
heeft het bladderen van mijn oude haren zo bepaald
dat ik verschaald te sturen
en onbepaald te hangen zit.

Ik bid om vrijheid, maar ik ben gebonden
aan nog weer eens een verlangde kit,
een allerlaatste zonde.

Bijgod, en in 't bijzijn van een gek geweten
moet ik mijn oude jeugd verdoen
in deze schuine schoonheid.

Mijn oude vroomheid slaat op hol
als ik maar denk dat deze zelfde vroomheid
mij 't leven heeft gekost,
maar tienmaal mooier.

Ik ben een pooier, men mag het weten,
die om zijn brood vocht als een schooier
en bedelen moest om een verlepte boterham
met ham of niet.

Hier zijn geen boterhammen,
ik zweef hier maar te zwammen,
mijn bedelen was een boemerang,
mijn arme boemerang.

[p. 459]

[1]

Dit gedicht schreef Gaston op een avond bij mij toen hij mij vroeg hem een slotvers op te geven, daar ik beweerde dat hij nooit schreef naar een verrassend slotvers. Het is geschreven in 1963 of in de winter van 63-64 in St.-Niklaas. Het is m.i. zeer goed, wel wat toevallig, maar hij vond het zelf ook goed, hetgeen zeldzaam was.

P.S.

Waar 't bloed niet kruipen kan vervloeit het langzaam
tot schoongeschoold verdriet.
Ik ken een lied
dat zingt van bloed en bodem,
een bloesemlied.
Veel weet ik niet,
van hart- en aderslag,
- mijn hersenschim is uitgehold. -
Maar voor dit lied
geef ik mijn bloed bloedeigen en gestold.

GASTON BURSSENS