Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 494]

Vier gedichten

De levens in mijn leven

De levens in mijn leven gaan uit en in
in stromen en lome rankingen en een grote
algemene verbroedering.
De levens in mijn leven zijn middelpunt en omtrek
en doorgang in de gangen naar de dag
de droeve schone volle gangen naar de heldere verte.
De levens in mijn leven zijn stranden vol zee
zijn vloeibare kringen der ruimte
begevende baaien der tederste lijnen
in alle richting doorbraak
intieme overvloeiing van bloed en cel en vezel en
geestelijke zouten
naar de bevruchte kiemen en ronden van steeds nieuwe
einderlijnen.
De levens in mijn leven zijn geoliede geruisloze sferen
muzikaal door elkanders grenzen drijvende,
bruine, okeren, gele lichamen en soms vuurrood,
op vele briezen zeilend in een volmaakte traagheid
op het schemerig veld zonder randen
dat uit hun bewegingen vloeit.

[p. 495]

Wereld mijn moeder

Wereld mijn moeder
ik, gerijpt tot mijn licht, ik
ben de wereld.
Luister in mij naar uw stem
tast in mijn vlees naar uw klaarte
hier, in de spelonken van mijn geest,
stal ik mijn sterren voor u uit.
Herken u in de voegen van mijn gloeden
herken u in de stilte van mijn zeeën
in de weg-schemerende nerven mijner
prilste ritselingen.
Adem in mij uw dageraden en uw avondglansen
smaak uw klei en zinder van uw azuur,
voorbij de glimlach van uw louterende verten
weet ik: ik ben de wereld en benijd u niets,
maar gij
eindig in mij, uw samenval,
en mond weer uit in uw oneindigheid.

[p. 496]

Het gedicht

Wat zal het slot zijn
van dit begin?
Sprekend groei ik naar mijn schrijden
schrijdend groei ik naar mijn taal
en ben de plaats van een wording
de wording van een tijdperk
schakel aan schakel geschalmd in
een mist vol doemende visioenen
doemend en opdoemend in een doom
van vergezichten
einder aan einder bevrucht.

Uit de oneindige wereld
gestold
een dunne ketting
en deze ketting
weer opgelost
tot oneindige wereld.

[p. 497]

Requiem

Requiem, mijn diepten vloeien open
over de mazen van de eeuwigheid
in alle lagen van mijn perkeloze vreugd
spreiden diamanten klaarten voorbij
de nacht en de gedoofde sterren
de palle glorie van hun verten uit
de wereld wordt mijn vlees en eindelijk
wat oeverloos aan mijn gewaande wanden
hun schijnsel gaf, vloeit oeverloos
de zeeën in zijner oneindigheid.

Geen hoogten geen laagten en geen verten
de kiem is ruimte en de ruimte is kiem
gij duidt mij in de voegen van uw worden
ik word u in de droesem van uw zijn
o lichte nacht waarin mijn sappen vloeien
tot in de broederschap van uw intiem gelaat.

(Brahms: Ein Deutsches Requiem)

ERIK VAN RUYSBEEK