Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 96]

[Twee gedichten]

Als ik op de luiken

Als ik op de luiken adem,
rilt het hele huis.

De stilte opent,
bergt van klank en stem
de fijnere karaten
en beziet zonder verwijt
het ijzer in mijn hand.
De nacht telt zijn agaten.

Wat ik nu hijgend grijp,
weegt zwaarder dan geluid.
Ik kan hier jaren zoeken.

De gastvrouw hoort mijn hoop vergaan
en biedt vermoeid,
aan wie het woord niet vond,

de koele bikkel van haar mond.

[p. 97]

Waren daar niet

Waren daar niet de balsamieke
doeken die de avond warmt,
geen dag sliep van de pijn.

De morgen ziet een lichtjaar ver

en later blutst de hoop
haar ogen op het ijs,
schat elke blik zijn schade.

Maar in de nacht lacht
het afwezig water nog
naar lang verzande havens,

en nooit droogt de mens zo hard
dat wij de korst niet breken.

Wilfried VANCRAEYNEST