Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26



[pagina 503]
Nocturne Voor M. Wanneer zij zacht zegt: ik ben moe en glimlachend haar hoofd neerlegt, is de dag goed, 't wonder wordt echt: haar oog gaat als een vlinder toe maar kijkt door 't raam als een lantaren en verft de kamer donkerlicht. Ik werk nog even maar verricht het golvend als haar gladde haren. De dag is heen, voorbij 't gevaar van honderdduizend en een dingen. Zij slaapt, ik waak en arbeid, maar met in mijn ganzepen het zingen van in dat droombed slapend hart: een quatre-mains Chopin-Descartes... Johan DAISNE