Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 579]

Het lijden

door de zwaartekracht
van de tederheid
gaat de spraak mank.
kust de val
likt een zegel
om geen eed te breken

ijsbeert tussen
nekhaartjes en bottleneck
houdt de schijn op

zijn kant
het laatste roofje zelfrespekt
opengekrabd

in het stadslicht
sla ik mijn polsen tegen elkaar
niemand doet open
om naar mijn stem te vragen.

Johannes DE BRUYN