Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 611]

[Drie gedichten]

Langzaam adieu

De dragende waarheid voltrok de leugen
En zeer oud het koude kind
Dat het licht niet meer aanvaardt maar
Aarzelend aardt naar het licht.

De liefste vrienden verraden hun gebaren
En gaan voor het feest, eerlijk
Als een witte wijnvlek op het witte laken
Voortijdig weg.

Wandelend soms langs het water
Groeien zij naar elkaar toe:
De oevers leven verder
In de verbergende bruggen

Van hun uiteindelijk eindeloze
Geslotenheid.

[p. 612]

Synagoge

Soms, starend naar de duistere duiven op de synagoge
Denkend aan de duizenden dode joden
Als gesmolten sneeuw op blauwe schalies; en nog
Houdt de aarde van koude lichamen,

Is van het vlees de geschiedenis
Niet in steen geschreven;
Wachtend op de nacht van andere namen

Niet zonder einde
Levert de vorm de vorm
Een vorm voor de mens.

[p. 613]

Aarde

De aarde aarzelt maar ontstaat
En het licht was groen
De blauwe merels droegen
De vruchten naar de boomgaard

En het was goed
Wonen aan een aarde
Blauw als een appel

Waar het vuur roder werd
En water witter.
Tot de mens kwam.

Dirk CHRISTIAENS